We nemen afscheid van de kasteelheren met gemengde gevoelens.

Het is geweldig om op zo’n unieke manier de nacht door te brengen. Hoog verheven boven alles wat er in de wereld onder je gebeurt. Echte hoogtevrees krijg je pas als je ziet welk een krater zo’n verwennerij in ons budget achterlaat. Ach wat… als je maar geniet van wat er op je pad komt.

 
De weg naar Toledo voert ons weer over uitgestrekte olijfbomenvelden. Zo ver het oog reikt. Bomen, bomen, bomen en verder helemaal niets. Keurig systematisch verdeeld over de beschikbare vierkante meters. Geen sterveling te bekennen. Soms in de verte een rookpluim. En dan opeens, zoals dat ons de laatste dagen al een paar keer is overkomen, consumeer je een bocht die een metamorfose teweegbrengt. Een totale verandering van omgeving.

Deze keer rijden we nietsvermoedend het enorme “Park Natural Sierra Andujar” binnen. De kale zandgronden maken plaats voor rijk begroeide rotspartijen en naaldbossen. Flora en fauna vieren hun feestje en wij zijn te gast. Het wegdeksel slingert zicht hevig kronkelend door deze fraaie wereld. Wij swingen gedwee mee.

 
Borden waarschuwen ons voor Iberische tijgers. Die lopen hier klaarblijkelijk in het wild. Zo’n motorrijder moet er voor een beetje tijger appetijtelijk uitzien. In ieder geval beter dan zo’n blikken doos die hier normaal langskomt. Als een rolmops in het leer. Alleen die helm verteert wat matig. Hopelijk werken deze borden net zoals bij kezels. Die hebben we immers ook nog niet gespot.

Dan komt plots het besef dat al deze kilometers puur natuur verder reiken dan mijn benzine voorraad. Om de gedachte kracht bij te zetten schreeuwt de oranje lamp op mijn dashboard om aandacht. Houston… we have a problem.

Om zoveel mogelijk kilometers uit mij tank te wringen schakel ik de motor bergafwaarts telkens uit en laat ik de zwaartekracht zijn werk doen. Het is tijdens een van deze geluidloze afdalingen als er plotseling vlak voor mij een enorm hert uit het bos stapt en de weg wil oversteken. Verschrikt rent hij in dezelfde richting als ik rol en kan vanwege de steile afgrond naast de weg niet terugkeren in het bos. Zo bewegen we bijna geruisloos naast elkaar. Het moment is ongetwijfeld in seconden te meten maar duurt voor ons beiden een eeuwigheid. Hij in doodsangst en ik in opperste vervoering. Wat een mooi kado.

Als ik in het dal een dorp zie liggen waan ik mij gered. Totdat een vriendelijke man mij uitlegt dat het eerstvolgende tankstation 35 km verderop ligt. Diesel “no problemo” maar daar doet mijn KTM het niet mee. Verder gaat de tocht. Op meer hoop dan zegen. Dertien kilometer voor de eindstreep verbruik ik de laatste druppel uit de tank. Daarmee heb ik 71,8 km op reserve gereden hetgeen voor mij een absoluut record is. Helaas waren de letters BAR bij het gebouw waar ik gedwongen de schaduw zocht slechts een relikwie uit betere tijden. Detto legt de laatste kilometers solo af en keert gelukkig spoedig terug met een kleine jerrycan die mij weer in de bewoonde wereld zal brengen.

 
De middag brengt ons vooral kaarsrechte stukken weg. Door Castilië-La Mancha, de geboortestreek van Don Quichote. Ik kan me voorstellen dat hij de wijde wereld introk want zelfs nu is het er meer dan saai. Als rebel avant-la-lettre met een gezonde weerstand tegen het establishment en de kerk trok hij samen met zijn knecht ten strijde. De befaamde schrijver Cervantes heeft in zijn quasi krankzinnige held een spreekbuis gevonden voor zijn kritiek op de wereld. Om een stuk offroad voor Detto te vermijden wijken we af van de geplande route. Wie schertst onze verbazing als we opeens oog-in-oog staan met de windmolens tegen wie onze Don ten strijde trok. Een mooie gelegenheid om even te poseren.

Bijna in Toledo aangekomen krijgen we het droeve bericht dat Berti het niet gaat redden. Hij is door een storing in het vliegtuig pas rond 18:00 thuis in Torrox. Het is meer dan begrijpelijk dat hij het niet meer ziet zitten om 4-5 uur op zijn motor te klimmen naar Toledo. Het zal een volgende keer gaan worden.