Vanwege het nog steeds dreigende gevaar voor landmijnen heb ik voor dit avontuur niet veel grote offroad trajecten gepland.

Dobërdoll was een smaakvolle uitzondering. De Balkan oorlog heeft immers niet in Albanië gewoed. Op Youtube deed het me sterk aan Mongolië denken. Glooiende zandpaden en waanzinnige vergezichten daar waar Albanië tegen Montenegro aanschurkt. Het was ons plan om de ruim 60 smulkilometers over 2 dagen te verdelen. Onze gezellige maar ook late lunch krijgt geen tijd om te zakken vooraleer wij onverhard naar grotere hoogtes stijgen.
 

 
Aanvankelijk past de smile op mijn gezicht nauwelijks in mijn helm. Dat wil zeggen; totdat ik betoverd door het formidabele uitzicht vergeet om goed te kijken als ik stop. Daar waar ik vaste grond onder mijn geblubberde motorlaars verwachtte verleidde een listige kuil mens en machine om erbij te gaan liggen.
 

Mijn blauwe ros is best lichtvoetig maar draagt zijn gewicht hoog door de specifieke plaatsing van aandrijfas en tank. Rijdend heb je daar weinig last van maar als je stilstaat is de hoek tot waar je hem in het gelid kunt houden niet te groot. En eenmaal te ver kun je de teugels beter loslaten om die pak-em-beet 350 kilo’s hun gang te laten gaan…

Samen zetten we de dienstweigeraar weer op zijn bandjes en dan is het vervolgens weer goddelijk gaan met die banaan.

 

 

 
Als we aankomen bij de nederzetting Dobërdoll zitten we zo lekker in de flow dat we besluiten om hier geen slaapplaats te scoren. Niet gehinderd door enig gezond verstand besluiten we om lekker door te knallen. De weg aan de andere kant omlaag blijkt al vlot pittiger dan verwacht. We binden met wisselend succes de strijd aan met zompige heuvels, gulzige geulen en koppende keien. Intussen begint de zon er weer tussenuit te piepen en vrezen wij wederom een finish in het stikkedonker.

Totaal onverwachts in the middle of nowhere ontwaar ik een tafeltje met enthousiaste locals. Toch wel een beetje blij met de eerste tekenen van de bewoonde wereld doen we dankbaar een drankje met ze. De taalbarriere blijkt nog steiler dan de berg die we zojuist zijn afgestuiterd. Het deert mijn ietwat belegen tafelbuurman totaal niet. Zijn woordenwaterval blijkt een verzoek om op mijn motor te mogen zitten. Een van zijn jongere metgezellen maakt de foto die hij enkele dagen later vanuit een dorp waar het internet wel is doorgedrongen met mij deelt.

Eenmaal onderaan de berg kan het asfalt niet lang meer op zich laten wachten. En dat is maar goed ook want ons offroad avontuur heeft onze doorgaans zuinige fietsen aan het zuipen gezet. Ik heb mijn reservetank al moeten uitwringen en zelfs de mammoettank op de beemer van Florian is zo goed als leeg. Op de laatste benzinedampen bereiken we het dichtsbijzijnde tankstation dat notabene in het dorp gevestigd is waar we onze escapades vanmiddag zijn aangevangen. In kilometers uitgedrukt zijn we geen spat verder maar we hadden deze machtige middag voor geen goud willen missen.

Booking.com helpt ons ook hier weer vlot aan een triomfbiertje, een avondmaal en een comfortabele nachtrust.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet