Soms raken reizen elkaar.

Ma had de vlag wel in zicht maar eindigde sneller dan verwacht. Met verdriet in hart en ogen maar verwarmd door levende herinneringen zwaaiden we haar samen uit. Wat zullen we haar enorm gaan missen.

Rosa Arranz : 1935 – 2023

 
Na alle emoties en asfalt die de de afgelopen week zijn gepasseerd is het extra fijn om af te dalen in mijn warme herinnering aan het avontuur dat zo abrubt moest eindigen. Jij hebt immers nog wat belevenissen tegoed.
 
We schrijven donderdagmorgen in Kotor, een iets te relaxed ontbijt aan het meer. De ober heeft ogenschijnlijk minder haast dan wij maar ach het feest moet vandaag ook voor ons nog op gang komen. De serpentines liggen al klaar.
 

 
En niet alleen de serpentines… Vandaag gaan we op de koffie bij Petar Petrovic Njegos; de meest beroemde prins, bisschop, dichter en volksheld der Montenegranen. Om zijn laatste rustplaats te bereiken moet ik mijn zware motorlaarzen en hun inhoud 461 treden bergopwaarts torsen. Als je het niet verder vertelt durf ik te bekennen dat de twintig jaar leeftijdsverschil met mijn kompaan vandaag iets minder onzichtbaarder was. Mijn amechtige gehijg klonk voor het eerst luider dan mijn laarzen konden knarsen en piepen.

Petrovic zelf was wat minder te porren voor beweging. Of zou die enorme pad in het hoekje van het mausoleum zijn reincarnatie zijn? De dieren op de berg Lovćen zijn sowieso moedig. Piepkleine veldmuisjes snellen heldhaftig zigzaggend voor onze bandjes uit. Ze hebben geluk dat ik niet van gestampte muisjes hou.
 

 
In een weldadige cappuccino hervind ik de kracht om mijn been over het zadel te slingeren. Vandaag is weer zo’n dag dat alles klopt. Het blauwe masjien bromt tevreden onder mij en met een lichte swing in de heupen rijgen we samen de ene bocht aan de andere. In mijn spiegel lijkt Florian evenzo te genieten van deze heerlijke dans. Qua tempo zijn we goed aan elkaar gewaagd. Over het beeld dat over onze netvliezen glijdt hebben we deze hele reis ook al niet te klagen. Het hoogtepunt van de visuele orgie vandaag is het Pavlova Strava uitzichtpunt in het Skadar natuurpark. We stoppen voor een kleine slok en wat gevoelige platen waarvan je de mooiste boven dit verhaal ziet. Het lijkt een verbeterde versie van de Saarschleife bij de Moezel.

We dopen hem de MonteMoezel…

 

 
Vlakbij de Millennium Bridge in Podgorica parkeer ik mijn Yamaha behoedzaam naast een lunchwaardig terras. Om de aanwezige Montenegranen niet te storen doof ik de motor met een snelle draai van de contactsleutel. Als ik de rondberende ober vraag of hij ons nog een late lunch gunt krijg ik een norse blik als antwoord. Zou dit de hork van dit jaar zijn? Tot nu toe was iedereen meer dan vriendelijk voor ons. Ook bij de tweede poging vindt de beste man mij geen woord waardig. We scoren onze lunch maar op de volgende hoek waar we wel met alle egards worden ontvangen.

Even buiten de stad deinen we mee met de wild bruisende Cem rivier die omringd wordt door imposante rotswanden. De grenspetten van Grabom verwelkomen ons vriendelijk in Albanië. Toch alweer de 7e vink van de landenlijst. Niet de gemotoriseerde bergbeklimming bij Kotor noch de beruchte serpentines van de meest gevreesde SH20 in Albanië maar de 20 laatste kilometers naar Koman winnen de prijs als grootste uitdaging van de dag.

De zon zakt langzaam tussen de bergen. Het duurt niet lang meer voordat het licht uitgaat. Voor ons ligt een plak asfalt dat het meest doet denken aan een maanlandschap. Dergelijke kraters laten zich het best bedwingen met een wat hogere snelheid. Zo heb je van de kleintjes geen last omdat je fiets niet de tijd krijgt om er in te zakken. De grotere gaten probeer je te missen met goed stuurwerk. Meestal gaat dat goed. Meestal…soms niet. De sympatieke gastheer van Guesthouse Kulla e Vjeter plukt ons als overrijpe meloenen van de weg nog voordat al onze lichaamsdelen zijn uitgetrild.

Voor het diner kunnen we terecht bij het chique etablissement aan de overkant. De gammele witte plastic tuinstoeltjes onder een weinig waterdicht dak versterken ons vertrouwen in wat komen gaat niet echt. Op tafel ligt een keurig geplastificeerde menukaart. Omdat het internet waarschijnlijk met de zon is ondergegaan kan ook Google translate ons niet helpen om de Albanese krabbels te ontcijferen. Als we de regels één voor één aanwijzen aan de ietwat groezelige man met de vragende blik klinkt het iedere keer “No”. Bij een van de laatste regels van het menu verschijnt er iets wat enige gelijkenis met een glimlach heeft op zijn zongebrande tronie; Yes! Achteraf blijkt dat we voor een soort karbonades hebben gekozen. Geen delicatesse maar het laat zich prima met een koel biertje wegspoelen.
 

 
Meteen na het ontbijt moeten we ons stipt om 8:45 melden bij de beroemde ferry naar Fierze. Na de verplichte trilplaat van gisteren snap ik nu ook waarom je alleen mee mag als je vooraf boekt… Voordat onze voorbandjes de oprijplaat van de boot raken wordt ons door 3 verschillende mensen gevraagd of we een ticket hebben. Een simpel “Yes” is genoeg. Niemand heeft zelfs ook maar gevraagd of we hem wilden tonen. Nadat de bootmannen onze motoren vakkundig tussen de fourwheels en busjes hebben gepropt kiezen we het ruime sop. In 2016 moesten we deze trip vanwege tijdsgebrek skippen. Nu laten we ons gedurende 2,5 uur betoveren door de steile rotswanden die links en rechts van de boot uit het Koman meer rijzen.
 
Op de boot ontmoeten we de gepokt en gemazelde reizigers Kate en Antoine die elkaar tijdens een reis in Marokko hebben ontdekt. Kate weet met haar talrijke charmes een van de dekzwabbers achter het koffiezetapparaat te krijgen. Terwijl onze stampende diesel een geul trekt door het wijkende water spreken we, genietend van een warme bak pleur, af om in een dorp wat verderop samen een lunch te scoren. Reizigers hebben elkaar altijd veel te vertellen. De klik is lekker maar de tijd begint te dringen. Vanmiddag moeten we het eerste deel van het grootste offroad traject nog slechten.

Zouden we de zinkende zon vandaag voor kunnen blijven?

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet