Zij die gaan balen groeten u.

Buiten woekert een schier oneindige regenbui. Binnen hangen de kerstboomballen stiekum stil. Een uitgelezen moment om jullie mee te nemen naar de finale van mijn jaarlijkse zoektocht naar helden en paradijsvogels. Belofte maakt immers schuld! We schrijven zaterdagmorgen 7 oktober en na een weldadige nachtrust genieten we van een ontbijtje in hotel Shkëlzeni.

Met het onverharde avontuur nog vers in gedachten sporen we onze machtige machines vandaag voorzichtig aan om ons over het fluwelen asfalt naar het uiterste zuiden van de route te dragen. Kosovo is het eerste land waar de vertrouwde groene verzekeringskaart geen zekerheid biedt. De jongeman in het hokje naast de dommelende grenspetten kan dit voor weinig fixen met een lokale polis. Hij lijkt bijna gelukkig dat zijn saaie bestaan even wordt opgeleukt door twee gehelmde buitenlanders. Ik vraag me af of zijn baas net zo enthousiast is als we onverhoopt een schade zouden moeten claimen. Laten we het er maar niet op wagen…

We scoren de inmiddels gebruikelijke ochtendcappucino op een gastvrij terras. De boxer borsten blijken een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit te oefenen op de plaatselijke fauna. Gelukkig voor Florian krijgt zijn trouwe tweewieler ook aandacht van een dankbare Kosovader die hij toestaat om zijn ongelovig ogende kroost tussen de zadeltassen te stallen. Het blijft geweldig om telkens weer te ervaren hoeveel plezier je zo’n verre buur met een simpele geste kunt doen.
 

 
Het plan is even simpel als aangenaam; lunch in Prizren en snurken in Skopje. Noord Macedonie zou ons zuidelijkste land worden en morgen wacht ons een rustdag in Sofia. Op de kadans van mijn rollende banden dagdroom ik voort tot de zwoele klanken van Sade ruw worden verstoord door een klank die ik niet van haar ken. Shit … de telefoon! Het is Ana die met verschrikkelijk nieuws mijn rem op afstand bedient. Alsof ik midden in de opname van een prachtige film opeens alle decors zie omvallen. Tijdens mijn reis had het covid monster mijn schoonma gevonden. Gisteren had het er alle schijn van dat ze hem kon hebben maar vandaag oordelen de artsen anders.

Ma rust met haar hand op de laatste deurkruk van het leven.

Prizren wordt de ingang naar het snelle asfalt dat mij zo vlot mogelijk naar mijn geliefden gaat brengen. Geen strakke streep naar het noorden maar een gedwongen omtrekkende beweging. Terroristen maken Noord Kosovo volgens ons ministerie van buitenlandse zaken onveilig. Eerst knallen we daarom westwaards door Albanië en daarna omhoog naar Montenegro om daar onze laatste gezamenlijke nachtrust te zoeken in Podgorica. Het kost enige moeite om Florian ervan te overtuigen dat deze kilometerkwelling niet zijn lot hoeft te zijn. Ik weet zijn samen-uit-samen-thuis gevoel op waarde te schatten maar voel me toch stukken beter als hij besluit om morgen vanuit Split het ruime sop naar Corsica te kiezen.
 

 
Na een laatste ontbijt scheiden onze wegen en gaat mijn blik op oneindig. Vandaag rest mij de strijd met de bijna duizend kilometers die tergend langzaam tevoorschijn komen vanachter de noordelijke horizon. Mijn trouwe lezers weten dat ik doorgaans hemel en aarde beweeg om mijn motor ver van het snelwegdeksel te houden. Vandaag biedt geen keuze. Vandaag is het ma die die hemel beweegt.

Tot aan Split ploeter ik provinciaal over wegen waar je niet harder dan 60 mag. Mijn gashand wordt er allerminst door gehinderd. Desto groter is de schrik als een lokale politiepet mij met een kordaat gebaar uitnodigt voor een babbel aan zijn kant van de weg. Zoals jullie weten is mijn gebruikelijke strategie motor uit, helm af, glimlachen en vooral onschuldig kijken. Mijn nieuwe vriend lijkt weinig onder de indruk. Na een grondige inspectieronde wijst hij indringend op de achterkant van mijn motor en stort een waterval van vreemde woorden over mij uit. Ik denk dat hij het oprechte onbegrip in mijn ogen leest en vermoeid van al zijn moeite gebaart hij me verslagen verder. Pfff… dat was nippertjeswerk. Pas later tijdens een pregnante pispauze snap ik zijn meer dan vurige betoog. De blubber maakt mijn kenteken immuun voor snelheidscamera’s. Lekker laten zitten zo!

Eenmaal op de snelweg lijkt er geen einde aan het monotone asfaltlint te komen. Ontelbare cappucinostops later verschijnt dan toch de Oostenrijkse grens aan de inmiddels gitzwarte horizon. Het hotel waar we de bus hebben achtergelaten is zo mogelijk nog zwarter. Dat verklaart wel meteen waarom ik dat antwoordapparaat zo vaak sprak. Dus doodmoe en volledig uitgeblust, geen plek om te slapen en de uitdaging om in mijn uppie 300 kg motorfiets de bus in te torsen. Ik ruik een kans om te bewijzen dat jouw midlifecruiser ondanks zijn kale knikker, jaarringen en wallen nog steeds niet voor een kleintje vervaard is.

Ondanks alle goeie bedoelingen stort ik bij de eerste poging bijna met motor en al naar beneden als het achterwiel een ander pad dan de loopplank verkiest. Na de tweede meer succesvolle poging sta ik even triomfantelijk als amechtig hijgend de zweetdruppels van mijn voorhoofd te vegen als ik de telefoon in de kabine hoor. Vast Ana die zich zolangzamerhand afvraagt wat er van haar vent geworden is. Mijn sprintje rond de bus verandert net net zo onverwachts als ongewild in een luchtreis door een zwartleren tas die dankzij het duister volkomen onzichtbaar was. Het scherpe grind zet onverbiddelijk zijn handtekening op de kant van mij gezicht waarop ik gedwongen wordt te landen. Lekker! De koude douche in een naburig pension neem ik graag voor lief en laat mijn gehavende lijf uiteindelijk dankbaar verwelkomen door het zachte dons van het dekbed.
 

 
Op vier wielen vlotten de laatste duizend kilometers mede dankzij de telefonische steun van mijn motormaten veel beter. Een Germaanse politiecamera blijkt helaas minder vergevingsgezind dan zijn Kroatische collega. Het bedrag dat ik enkele weken later moet ophoesten voor deze fraaie mugshot valt reuze mee.

Voor ma ben ik te laat maar tegelijk geen seconde te vroeg om te delen in het verdriet van mijn liefsten. De vele herinneringen en foto’s uit vervlogen tijden brengen de prachtige vrouw terug die we nu al enige tijd moeten missen.

Het onverwachte en ongewenste einde van dit toch nog prachtige avontuur maakt het weer eens meer dan zonneklaar dat je al het moois maximaal uit het leven moet persen. Dus ben ik ook nu weer vervuld van dank voor mijn ruimdenkende lief en de steun van de maten die mij vergezellen. Neem nou Florian die jouw toch wat rijpere midlifecruiser nog maar kort kende maar mij toch zijn vertrouwen schonk. Eigenlijk begonnen we pas net een beetje aan elkaars fratsen te wennen.

Het was mij een waar genoegen man!