We starten vandaag met een ontbijt op het terras in Ardales. De kroegbaas brengt alle ingrediënten met ruime tussenpozen alsof hij er absoluut zeker van wil zijn dat zijn vorige actie onze goedkeuring kan wegdragen. Kijk dat soort plichtsbesef stellen we op prijs. Hoewel? Een klein Spaans pepertje op de juiste plek zou wonderen doen.

 
De ezel die zojuist samen met zijn baas het plein op kwam sjokken kent die plek. Hij kan er goed mee werken. Ongehinderd door onze “desayuno” laat hij zien wat het eindresultaat van het knabbelwerk van gisteren is. Tot onze verbazing komt er meteen een keurig mannetje in nette broek en dito blouse uit een winkeltje gesprint. Gewapend met stoffer en blik gaat hij de ezelprojectielen te lijf. En dat terwijl de ezelbaas hem geen blik waardig keurt. Die gaat gewoon serieus verder met wat hij aan het doen is… NIETS!

Even later merken we echter wie de echte ezels in dit verhaal zijn. Vijftien kilometer verderop komen we erachter dat we schaamteloos de verkeerde kant uitrijden. Wel knap. Precies de tegenovergestelde richting. Gibraltar lokt dus nog steeds!

full-width

 
Eenmaal terug voert de route ons over braamstruikse binnenpaden met knippen en gaten zo groot als mansholen. Tijdens het ontwijken van al deze traktaties deint mijn achterkant als een BMW GS. Moet ik weer opnieuw wennen aan de bagage of is er iets anders aan de hand? Pas nadat ik mijn achtervering stevig strakker heb afgesteld kan ik de bochten weer zonder omtrekkende bewegingen maken. Waarschijnlijk heeft mijn stuntvlieg actie van gisteren de afstelling om zeep geholpen. Hoe dan ook, mijn ktm’eke boezemt weer vertrouwen in. Jaen met die banaan!

De plaatsnamen worden steeds spectaculairder. Zeg nou zelf; wie wil er nog in Maarssen wonen als je ook namen als “Venta de los Agramaderos” op je adreskaartje kunt zetten? Wat het betekend weet ik niet. Zal wel iets met olijvenbomen te maken hebben. Want die zien we vandaag in alle soorten en maten.

 
Aan het eind van een minder warme dag met veel visueel snoepgoed zien we tenslotte de burcht waar we ons moeten melden. Torenhoog boven de stad Jaen. In deze authentieke Parador heb ik twintig jaar geleden al eens gelogeerd. Ik ben benieuwd of Detto vandaag net zo onder de indruk raakt als ik toen. Daar gaan we ons laven aan de spijzen en de drank. Zoals het goede ridders betaamt. Want morgen wachten ons nieuwe kilometers en nieuwe indrukken. De chip is nog lang niet vol. Wat denken jullie; gaat Berti zijn huzarenstukje opvoeren?