Bikkelen op de Balkan

Twee stuurdagen geleden rolden onze gretige bandjes in Oostenrijk uit de bus om nieuw asfalt te vreten. Als de reisgoden ons in dit late seizoen gunstig gezind zijn tikken we in het zuiden Albanië aan om vervolgens door te rollen naar de bergen van Bulgarije. Mijn spiegel wordt dit jaar gevuld door Florian die voor de verandering pak-em-beet twintig jaar jonger is dan jouw midlifecruiser. Aan het eind van deze trip zullen we verklappen voor wie de uitdaging het grootste bleek. Gelukkig heb ik thuis geoefend om m’n iets te weelderige buikje twee-en-een-halve week in te kunnen houden…
 

 
Over buikjes gesproken; die van onze brommers vullen we meteen maar even kort na de start met prettig geprijsde Sloveense brandstof. Het lijkt ze nauwelijks te deren. Zowel on- als offroad dartelen ze als jonge veulens door de drie landen die we in iets meer als een kwartier doen.

Het feest is begonnen!

Zo’n eerste dag is altijd even wennen. Dat geldt niet alleen voor mens en machine oftewel de billen en het zadel maar in dit geval natuurlijk ook voor de avonturiers aan elkaar. Het houdt ons lekker bezig. Voordat we het goed en wel beseffen moeten de koplampen ver voor onze voorzichtig geplande eindbestemming al aan. Yep, les 1, het is in deze regionen best vlot donker in oktober. Navigatie Truus leidt ons op de tast naar een alternatieve slaapstek. Eenmaal horizontaal duurt het een microseconde of we zijn allebei vertrokken. Dat wil zeggen… totdat Florian ontdekt dat ik ook zonder motor ronkgeluiden maak.
 

 
We besluiten vandaag vroeg te starten om de kilometers te scoren die we gisteren onberoerd hebben gelaten. Aanvankelijk starten we in de mist. Best lastig zonder ruitenwissers op je zonnebril. Het enthousiaste Sloveense zonnetje wint en tovert een majestueus landschap tevoorschijn. Waarschijnlijk had een laagvliegende uil ook last van mist op zijn zonnebril want het scheelt een haar of hij knuffelt onzachtzinnig mijn helm.

Oehoefff.

De muitende Garmin stuurt ons op offroad paadjes die na enkele kilometers toch een tikkeltje te wild voor onze zware machines blijken te zijn. Florian weet wel een manier om zijn buffel snel te kunnen draaien. Wat volgt is een onbetaalbaar schouwspel waarbij de beemer zijn buik laat zien en de beentjes van Florian lenig de lucht ingaan. Als hij niet te diep in mijn zak had gezeten zouden de camera en jij er zeker van meesmullen. Mooi! De eerste klap is een daalder waard. En ik vindt het allen maar stoer van mijn copiloot dat hij het durfde te proberen met zo’n volgeladen mastodont.
 

 
Meteen nadat de onderkant van beiden zich weer op de gebruikelijke plek bevindt rollen we vlot verder naar de finale van de dag; de verlaten Zeljava airbase. Ooit werden in deze enorme bunkers in het binnenste van de bergen migs gestalt om de zo kenmerkende strijd van deze streek te beslechten.
 

 
Voordat een bus met een bosje toeristen het doorheeft banen wij met onze prangende koplampen een weg tussen ze door tot in de diepste krochten van het enorme gangenstelsel. Binnen is het een chaos. Stangen steken uit de muur, grote gaten in de grond en overal vocht en puin. Van de migs is helaas niets meer te bekennen. We zullen het moeten doen met de bejaarde en doorboorde Dakota die als enige getuige van slechtere tijden is achtergebleven.
 

 
Voor de bunkers liggen nog een drietal ongebruikte landingsbanen wier aantrekkingskracht sterker is dan onze vrees voor de inzettende schemering. Wij hebben namelijk een Top Gunnetje in gedachten. Waar we op onze zwaar beladen motorfietsen op topsnelheid over de runway razen. De originele soundtrack moet je er zelf maar even bijdenken… Dat was kicken!
 

 
Ons hoofdkussen wacht vandaag na een korte maar wederom donkere rit in Bosnië-Herzegovina. Daar waar alle grensovergangen tot vandaag verlaten waren wemelt het hier van de douanepetten. Ik had er even niet aan gedacht dat ze natuurlijk belangstelling voor mijn kenteken zouden hebben. Dat zal je altijd zien. Onderin mijn tanktas…

We worden met alle egards ontvangen door een vriendelijke dame achter de receptie van een uitstekend hotel. We mogen onze motoren gewoon voor de deur op de rode loper zetten. Ze belooft me hoogstpersoonlijk dat ze zal afrekenen met eenieder die ook maar naar mijn motor wijst.

Welkom en welterusten in Bosnië-Herzegovina.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet