De wekker gaat om 6:30; voor mij midden in de nacht…

Ik slaapwandel dapper naar de douche om in het land der levenden gestraald te worden. Wie mij kent weet dat er in mijn lijf geen ochtendmens schuilt maar dit jaar zal het moeten. Om zeven uur ’s avonds doen ze hier namelijk buiten het licht uit en wordt sturen over de schaars verlichte hobbelbanen een stukkie spannender. Na een uitstekend ontbijt met een strakke cappucino zit er weer voldoende leven in mij om een been over het schaap te slingeren. Om mijn getergde billekes te sparen heb ik dit jaar immers besloten om het ouwe getrouwe schapenvel weer in te zetten. Die heeft sinds Tokyo in de kast gelegen en moest nodig van stal.

Ons Bosnische bezoek is op de heenreis maar kort en na een slordige 30 kilometers kijk ik weer in de strakke ogen onder een douanepet. De verzameling van overwoekerde in beslag genomen voertuigen naast de weg is er een stille getuige van dat ze hier niet van spatjes houden.

Terwijl mijn paspoort door de mangel wordt gehaald hoor ik naast me een noodkreet; mijn ID is weg! Florian trekt al zijn zakken en tassen binnenstebuiten maar eindigt zonder het felbegeerde plastic. Wat nu? Ik breek mijn exit Bosnië procedure maar af omdat we wellicht spoorslags retour naar het hotel zullen moeten.

Nadat een telefonisch opgetuigde zoektocht in het hotel geen soelaas biedt besluit Florian om het thuisfront in te zetten om de kaart te blokkeren. Gelukkig heeft hij ook een paspoort bij zich zodat we niet in het Bosnische schavot hoeven te eindigen. Als ik aan de Kroatische zijde van het niemandsland opnieuw mijn papieren aanbiedt zie ik van een afstandje dat het groene kaartje waarvan ik dacht dat het mijn kenteken was opeens een foto heeft. Verroest! Daar is dat vermaledijde ID van mijn compaan! Hoe komt dat bij mijn papieren? Na enig peinswerk concluderen we dat de gezellige dame van het hotel de kaart van Florian dus gewoon achteloos in mijn paspoort moet hebben gestopt. Daarmee is hij linea recta in mijn mapje verdwenen. Ach wat! Eind goed al goed. Een tikkeltje verrast maar wel opgelucht rollen we Kroatië weer binnen.

 
Vele snikhete kilometers later staan we even stil bij de eerste van de oorlogsmonumenten die we willen bekijken. Op iedere steen staat een naam van een daar gevallen soldaat. Slechts bij één steen staan nog bloemen…

Daarna wordt het tijd om de echte mannen van de mietjes te onderscheiden. The Eye of the World is een prachtige stek waar ijskoud water uit de donkerste dieptes opborrelt en de oorsprong vormt voor de rivier Cetina. Speciaal voor de gelegenheid hebben we onze zwembroeken ingepakt en zullen we eraan moeten geloven. Meteen als mijn witte voetjes de 26 graden verschil in temperatuur met de buitenlucht beroeren schreeuwt alles in mij NEE! De aanwezige locals eisen echter actie. Met mijn gedachten op nul werp ik mijn twijfelende torso dan toch maar als eerste in de diepte. Het minder stoere resultaat kun je zien als ik zo snel als ik maar kan weer bovenkom!

Waarschijnlijk kom ik de komende drie nachten nu helemaal niet meer in slaap…

Florian kan natuurlijk niet achterblijven. Met uiterste inspanning weet deze bikkel bij het bovenkomen wel een oerklank te onderdrukken maar dat lukt minder als hij ontdekt dat het waterdichte dekseltje van zijn meegesprongen GoPro nog werkeloos in de tas zit…

Nog enigszins ontgoocheld maar vooral stomend van de bloedhete zon zwieren we in zuidelijke richting langs de azuurblauwe zee. Over het drukbezette asfalt van de Jadranska Magistrale naar het penthouse dat Florian voor weinig heeft gescoord in de mondaine badplaats Makarska. De luxe en de zwaar beveiligde deur doen vermoeden dat hier veel belangrijker mensen hebben vertoeft.

Meteen na het wederom complete ontbijt tillen vele haarspelden ons de volgende morgen omhoog naar de Sveti Jure. De Biokovo Road Skywalk met glazen vloer is een enorme publiekstrekker. Snel slingeren wij onze machines verder omhoog dan de toeristenbussen omdat daar op 1.727m de hoogste weg van Kroatië te vinden is.

Ondanks de wederom vroege start is de zon weer eerder bij zijn bedje dan wij. De kilometers van vandaag kosten een tikkeltje teveel tijd. Een gedwongen rechtsomkeert bij een grensovergang die alleen voor ingezetenen blijkt te zijn helpt dan ook niet echt. Via een omweg bereiken we het slingerende en in erbarmelijke conditie verkerende weggetje dat ons vele stikdonkere meters omlaag moet brengen naar het meer van Kotor.

Beneden aangekomen ontdekken we dat het onderweg geboekte hotel binnen de vestingmuren van Kotor ligt. Allemachtig mooi en idyllisch maar tegelijk wat minder praktisch omdat we daar niet met de motor kunnen komen. En om onze favoriete fietsen dan maar achteloos buiten de stadsmuren te stallen voelt niet zo goed. We swipen hotel Sara in de plaats van het vorige en zitten weldra te smullen van een Kotor Kebab.

Vol goede voornemens om niet meer zo laat te eindigen leggen we ons volledig voldaan te ruste. En dankzij de geregelde familiekamer slapen we vannacht apart en zonder snurkgeluiden van de ander.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet