Dit is de tweede keer in Noorwegen dat we met pijn in het hart op de startknop drukken. De hytter op de hoogvlakte van Venabu is voor ons zo relaxed dat je er graag wat langer van wil genieten. Maar ja, er wachten ons mooie avonturen en veel kilometers.

Wij zitten hoog en de wolken laag dus het eerste traject is behoorlijk pittig. Met gesloten vizier zie je geen barst door de kleine mistdeeltjes die het zicht belemmeren. Als de klep open staat krijg je al vlot last van ‘verdronken’ ogen. Bij een plotselinge bocht sla je 2 hartslagen over en je wil ook geen klimschaap als fietsenstalling gebruiken.

 
Als na een poosje het zicht terugkeert genieten we extra van de rit. Vandaag loopt ie lekker. Meer dan de helft van de route blijkt onverhard te zijn. Smullen!

Bij de eerste tankstop lopen we een oosterbuur tegen het lijf. Hij ziet onze kentekens en komt even een praatje maken. We zetten onze machines weer uit. Zijn overleden vrouw was van Noorse afkomst en daarom vertoeft hij nog regelmatig bij familie in dit prachtige land. Hij vertelt hoe hij in het begin behoorlijk last heeft gehad van na-oorlogs sentiment. Het heeft lang geduurd alvorens de Noren in het algemeen en zijn schoonfamilie in het bijzonder met hem door een deur konden. Het lijkt hem nog steeds hoog te zitten. Zijn zwager zegt niets, voelt zich duidelijk ongemakkelijk en schrikt zich te pletter als we hem ook op de foto vragen. Soms voel je dat er een verhaal te beluisteren is maar gaat het boek niet open.

 
Het is drommels moeilijk om de overweldigende natuur in woord en beeld te vatten. Ook vandaag zouden we met gemak na iedere bocht een fotomomentje kunnen inlassen.

De middag begint al lekker te vorderen als we eindelijk iets zien dat op een eetgelegenheid lijkt. Vanaf het eerste moment is er een klik met Linda die samen met Ruben een koffiehuis runt voor wandelaars en ander geteisem op de berg. Ze doet me aan Sonia denken. Eerst lachen we veel en genieten we van de omgeving die overduidelijk haar spirituele signatuur draagt. Later komen er ook serieuzere zaken aan de orde en voelt het alsof we elkaar al veel langer kennen. Evert en ik hebben allebei het gevoel dat dit een bijzondere ontmoeting is geweest.

 
Met een buurman van Linda bespreken we de Noorse taal. Hij vertelt hoe een engelse coureur die in dienst van een Noors team moest rijden zich op tv ook al verslikte in het woord “fart”. Op een vraag van de interviewer had de onfortuinlijke gereageerd met “It’s not the speed that kills you, it’s the smell!”

We vullen de rest van de middag met zalige kilometers vol stuurplezier. De afdaling naar Gol is een ware bochtenorgie.

Moe van het sturen en verdooft door de vele indrukken laten we ons foppen door de mooie lobby van hotel Pers. Al snel komen we tot de ontdekking dat we in een rollatorparadijs zijn beland. We vragen ons nog steeds af wat er nu erger was; het buffet of de muzikant met synthesizer. Zelfs het dessert schiet in het verkeerde keelgat als de beste brave man ook nog meent te moeten gaan zingen. We maken ons snel uit de voeten en trekken ons terug in de welkome stilte van onze kamer.

Morgen nog maar 1 dag sturen…