Palcmanská Maša : 4.201 km

blader omlaag

Hotel Kovács Szálloda was een prima stek om te bivakkeren.

Het restaurant aan de overkant van de straat was uiterst vermakelijk. De jonge vent die ons met redelijk Engels bediende liep het vuur uit zijn sloffen. Maar toch ging alles mis. Zo ‘vergaten’ ze bijvoorbeeld mijn hoofdgerecht en kreeg ik mijn voorgerecht als een deel van het hoofdgerecht geserveerd. Geen punt want alles was goed te knagen.


 
Als we aantreden voor het ontbijt presenteert de ietwat minder gelukkige jongedame ons 2 kantjes A4 met de keuzemogelijkheden. Best handig. Wat je ook koos, al was het een zakje suiker, er zat een ei bij. Je raadt nooit wat we gegeten hebben…

Ik ben al een paar dagen op zoek naar een kapper. Op de motor is het immers zaak om zo min mogelijk windweerstand te hebben. De schat van een receptioniste, waar Evert fier mee op de foto poseert, kuiert desgevraagd gewoon met me mee naar een kleine kapsalon. Helaas moet de plaatselijke haartovenares afzien van die enorme klus omdat haar schema helaas geen gaatje biedt. Jammer! Dan maar in Slowakije onder het mes.


 
Vlakbij ons hotel staat een Hongaar zijn rode Dacia met de grootste precisie van de wereld op te poetsen. Als ik hem een compliment maak en voorzichtig informeer naar de mogelijkheden voor mijn motorfiets begint hij spontaan mijn koplamp te poetsen. Als we de motoren aan het opladen zijn komt hij ons trakteren op een paar heerlijke pruimen. Hij is bijna boos dat we het hele bakje niet mee kunnen nemen. Ook in Hongarije zijn de mensen die we treffen opvallend vriendelijk en gemakkelijk in de omgang.

Als onze wielen uiteindelijk weer rollen komen we even buiten de stad terecht op een zandweg door het bos. Het zand wordt steeds ruller totdat het gewicht van onze machines rechtsomkeert maken verstandig maakt. Het zou vandaag niet de laatste omtrekkende beweging zijn. De geplande grensovergang naar Slowakije leek thuis op de pc fraai om te doen. De werkelijkheid blijkt weer eens weerbarstiger. Nadat we in een doodlopend zigeunerdorp rechtsomkeert moeten maken help een allervriendelijkste postbode ons uiteindelijk op de goede weg. Een beetje om maar wel heel doeltreffend.

Zoals ieder jaar wen je veuls te snel aan al het moois dat onder je bandjes doorrolt. Mijn maatje Durk heeft dat ooit eens Visuele Inflatie genoemd. De wegen en de uitzichten zijn fenomenaal maar vallen stomweg minder op.

2014_Boom1

We hebben tot nu toe behoorlijk mazzel gehad met het weer. Ook vandaag stijgt het kwik weer tot bijna 27 graden. Aan het eind van de dag worden we echter op een fikse bui getrakteerd. Evert is er gek op. Een invallende schemering gecombineerd met beslagen brillenglazen maakt het sturen voor hem een onvergetelijke belevenis. Hij neemt de Slowaakse kraters in de weg vandaag heldhaftig lateraal en eindigt bijna kostbaar horizontaal. Iets wat zijn humeur natuurlijk nauwelijks kan beïnvloeden. Na wat speurzoeken onder de regenboog vinden we gelukkig Penziona Salamander die twee vochtige reizigers onderdak en een straalkachel kan bieden. Kijken of we aan de bar weer een glimlach op die tronie kunnen toveren.

Vanaf de Roemeense grens wordt de wereld in kleine stapjes vertrouwder. Slowakije oogt weer net wat verzorgder dan Hongarije. Ik ben nu al benieuwd naar hetgeen dit voormalige oostblokland ons de komende 2 dagen gaat brengen.

3 Reacties

  1. Wat is dit nu weer! Kapper, hoezo kapper? Ik moet twee keer naar de foto’s kijken en dan zie ik nog amper wat hangen. Er zit toch heel géén haar op die knar van jou Wilco. Doe het dan rigoureus en consequent… allebei een kale bam laten scheren, dan schieten jullie beter op. Kijken jullie wel uit met die pruimen! Al heb je er maar twee op, hup wederom aan de buikloop. Een plank meenemen, als eigen latrine, de volgende keer is een goedkope oplossing. Het wordt overigens tijd dat jullie naar huis kommen, want ik merk dat jullie aardig blasé worden van alweer een uitzicht en een fraaie bergkam. Veel plezier in Slowakije!

  2. Nou nog eens wat. Waar blijft mijn ansicht? Al sinds mijn vroegste jeugd bewaar ik ansichtkaarten in een schoenendoos. In de jaren vijftig was de wereld nog niet zo groot en kon ik de ontvangen kaarten nog op provincie sorteren. Kom daar nu nog eens om…. Ik hou van saaie kaarten, het kan mij niet saai genoeg zijn….dus ik laat mij verrassen: Nico Jan Stijne, Zwiggelterweg 7, 9442TK, Elp, Nederland.

  3. Prachtige foto’s, dus zorg maar dat je de Visuele Inflatie de baas blijft, het zou toch jammer zijn hier niet met volle teugen van te genieten. Maar ik denk dat jullie dat toch wel doen! Geniet ervan!

Gesloten voor reacties