6.379 km : Ushguli, Georgië

blader omlaag

Vanmorgen werd ik wakker na een nacht die begon met stampende bootgeluiden. Met de beruchte boot van Baku naar Turkmenibashi over de Kaspische Zee. Allert riep ‘Land in zicht…’ maar had niet door dat hij nog steeds naar Azerbeidzjan keek. De route naar Turkmenistan is, niet geheel onverwachts, geenszins geplaveid met gemak maar daarover later veel meer…

Azerbeidzjan bleek voor ons een grote onverwachte verassing maar eerst heb jij Georgie natuurlijk nog van me tegoed!

De lol begon al aan de grens. Daar waar Brutus achteraan moest sluiten in een lange rij met dampende wachtenden werden wij gelukzalige tweewielers meteen doorgewuift. Chai? vroeg de Turkse douane beambte. Huhh? Chai? Ik keek naar mijn maatje en de lange rij wachtenden achter hem en antwoordde in steenkolenengels ’Yes, why not?’ En zo kwam het dat wij op ons geitevel gezadeld van een lekker bakkie thee zaten te genieten aan de grens die zo moeilijk zou worden. I love it! De wachtenden achter ons waarschijnlijk ietwat minder…


 
Als reizende wegpiraat struikel je als eerste over het maffe ietwat surrealistische Batumi. Men neme veel oude vervallen gebouwen, voeg daar een snufje kunst en een zwik hypermoderne gebouwen aan toe et voilà! We treffen de Amerikanen Jason & Jeff op het eerste terras waar we weer ouderwets openbaar kunnen genieten van een stevige pint en wifi.

Via Bookin.com scoren we een appartement om in te maffen. Het duurt ff voordat we gebouw en eigenaar hebben weten op te snorren en intussen is het, tot intens genoegen van Milko, meer dan stevig gaan regenen. De beloofde safe parking was vandaag ‘toevallig’ gesloten en dus sjouw ik me een breuk om alle bagage en reserve onderdelen naar de 11e verdieping te krijgen. Yep… er was een lift maar daar moest je wel muntjes ingooien. En Georgische muntjes… die hadden we niet genoeg.

Bombastische monumenten en immense pleinen herinneren ontegenzeggelijk aan een schimmig Soviet verleden. Buiten de stad lijken de huizen op de plantagehuizen zoals ik ze in Suriname zag.Ieder gehucht heeft een rotonde die bijna net zo groot is als de rest van het gat.

Verreweg het meest opvallende aan Georgie is het verkeer. Jouw MidlifeCRUISER is zelden sprakeloos maar om dat te beschrijven weet ik geen passend woord. Er zullen ongetwijfeld regels zijn maar er is hier geen levende ziel die zich er ook maar iets van aantrekt. Ik heb overigens zelden een land gezien waar zo efficiënt van het schaarse asfalt gebruik wordt gemaakt. Op drie banen perst men gewoon 5 rijen auto’s. En als je links zit maar naar rechts moet? No problem; kwestie van toeteren en stuur omgooien. Schijt aan de buren!

Inhalen op een tweebaansweg met doorgetrokken streep? Doen we gewoon met zijn drieën tegelijk! De eerste keer dat je al passerend zo’n idioot links langs hoort knallen heb je een hartverzakking. Ook bij tegenliggers geldt het recht van de grootste. Simpel; Wie twijfelt moet wachten. Je komt simpelweg ogen en oren tekort. Een kwestie van overleven. Het wegdeksel is intussen als een maanlandschap en wegwerkzaamheden worden zelden afgemaakt of aangegeven.

IMG_1794
 
Buiten de stad loopt de ganse Georgische veestapel op de weg. Koeien, varkens, honden, kippen, klimgeiten en paarden. De koeien wanen zich heilig en gaan zonder pardon midden op de snelweg liggen. En het verkeer? Dat suist er gewoon op volle snelheid omheen. Handig en verstandig; want het gras in de berm blijft wel lekker kort.

Is daar dan geen politie zul je denken? Jawel… die liggen te maffen in hun masculiene wagens. Alsof die enorme bakken nog niet herkenbaar genoeg zijn hebben ze de zwaailichten gewoon altijd aan. Waarschijnlijk automatisch als je de sleutel omdraait. Als ze echt aandacht willen gebruiken ze een stoot op de sirene. En die, beste medereiziger, is goed voor de volgende hartverzakking.

En hoe zit het met de mensen? Ik denk dat we in Turkije zijn verwend. Ze zijn best aardig maar zoeken uit zichzelf niet zomaar contact. Op het eerste gezicht komen ze wat knorrig over maar eenmaal aan de babbel valt dat best mee.


 
Neem nou onze hospita’s bij hotel Enguri. Leken wel gevangenisbewaarders. Vooral kokkie die een paar bovenarmen had die je iedere vorm van kritiek op haar eten spontaan doen inslikken. Niet dat we dat overigens niet hadden. Op zich vind ik het al reuzeknap om zoveel verschillende gerechten krek hetzelfde te laten smaken; naar niets. Even smaakloos overigens als het oude hotelgebouw zelf. Een bombastisch betonnen blok dat met oog voor detail van iedere vorm is ontdaan.

We zijn voor de verandering niet alleen in het hotel. Er huist een universitair gezelschap dat geologisch onderzoek doet bij de dam. Georgiërs en lieftallige Italiaanse dames werken samen om de kans op aardbevingen te voorspellen. Gezellig! Ook voor ons.

Is Georgie dan een tegenvaller? Nee, want Georgie heeft een ijzersterke troef op zak; de Kaukasus. Als oerreuzen rijzen de rotsen tot in het oneindige. Fijntjes afgedekt door een deken van sneeuw. Het is een fenomenaal gevoel om je blikveld er al rijdende mee vol te zien groeien.

Onze eerste expeditie gaat richting Ushguli. Bekend als de hoogste permanent bewoonde nederzetting ter wereld en befaamd om de middeleeuwse wachttorens.

Kort na Mestia degradeert de weg pijlsnel. Asfalt wijzigt in zand om zich vervolgens geholpen door drie dagen heftige regen te vermommen als kniediepe blubber. Halverwege het zwaarste stuk overweegt Milko om te capituleren. Een zege voor de elementen en Ushguli de analen in als een onneembare vesting. Het zal ons toch niet gebeuren? De redding verschijnt in gele gedaante als Brutus ons de mannen brengt. Ronald stelt voor om de zwaarste bagage door zijn vier forse wielen te laten torsen en allengs modderen we met hernieuwde moed voort.

Het is onvoorstelbaar wat onze Katooms voor ons doen. Als varkens wentelen ze genoegzaam door de klei en missen geen slag. Na iedere plas volgt een diepere en na iedere heuvel een stijlere. We kruipen omhoog met de deprimerende gedachte dat we dezelfde weg morgen misschien weer terug moeten. Niemand heeft ons immers kunnen vertellen of de cruciale bergpas verderop wel open is.


 
Behoedzaam balancerend door de onomkoopbare sporen van grote voertuigen heeft onze beproeving veel weg van koorddansen op twee wielen. Met strakke blik op hetgeen zich voor ons bevindt nemen we nauwelijks waar dat het einde van onze beproeving in zicht is. We passeren de Circumbendibus zonder het door te hebben. Roderick en Marleen zien onze kentekens en als ze een gele stip vanuit de verte groter zien worden weten ze het zeker; dat moeten de boys van Hiero naar Tokyo zijn! Op Facebook schreef hij me nog; misschien zien we elkaar wel ergens op een berg! Allert en Ronald weten niet wat ze horen als ze als oude bekenden worden begroet! Zomaar hier op het dak van de wereld.

Wat kan het leven van een intens vermoeide reiziger soms verassend zijn!

IMG_1720

16 Reacties

  1. Ah, super om weer wat te lezen, begon mij al zorgen te maken 🙂 Reisverslag is zoals altijd weer lekker te lezen en de foto’s prachtig zoals altijd. Bon voyage

    • Hi Erik, Ik probeer een inhaalslagje te maken na de gedwongen radiostilte in Turkmenistan en op zee. Wordt spoedig vervolgd. Tenminste … als de Uzbeekse internet faciliteiten het toelaten.

  2. He makker, je bent al weer bijna een maand weg. Weet je nog hoe de wereld er hier uit ziet? Ziet er wild uit waar jullie rond toeren. Ik hou op jullie kaartje bij waar jullie zitten. Avonturen zat zo te horen, meer van de boys van Brutus maar goed. Hou je taai en de wielen aan de grond, groeten aan de boys en gauw weer schrijven. See you.

  3. Na gewongen radiostilte is het weer goed je te horen. Je enerverende verslag doet me weer denken aan onze avonturen. Nu al kijk ik weer uit naar je volgende belevenissen….

  4. Hoeveel indrukken kan een mens verwerken en behouden? 🙂 Je zult jezelf later denk ik dankbaar zijn voor je eigen verslagen. In elke regel sijpelt door wat een fantastische ervaring jullie doormaken. Bon voyage.

  5. Ha Wilco, geweldig verhaal wat je geschreven hebt. Wat een reis! Geniet verder van alle bijzondere indrukken.

  6. Het volgen via Facebook en Kruimelspoor is leuk. Zeker nu je daar ook af en toe een tekstje op het kruimelspoor achterlaat. Maar met een verhaal erbij wordt het toch completer. Jullie genieten nog volop zo te zien. Hou vol.

  7. Je verhalen zijn verslavend, je zit vol spanning te wachten op je volgende verhaal. Ik voel dat jullie een interessante maar spannende tijd achter de rug hebben, sterkte de komende tijd. Landschappen worden allen maar ruiger vermoed ik. Helaas kan ik je kruimelspoor niet volgen maar ik heb je een mail gestuurd. Doe ze allemaal de groeten en een headsup voor Milko.

  8. Heerlijk om te lezen, succes met het vervolg. Ik verheug mij op de volgende nieuws brief.

  9. Hoi mannen blij weer wat te horen en dat het goed met jullie gaat . Leuk om te lezen en prachtige fotoos jullie hebben tot nu to e een prachtige reis. Hou het save en ik hoor weer snel van jullie sterkte.

  10. En moet ik daar nou zo jaloers op zijn….. maffe en suffe steden….., “hotels” waar je voor de lift moet betalen!!! Over onbegaanbare verregende modderwegen en door modderpoelen stunten en daarbij ook nog zowel wegpiraten als loslopend vee op je weg tegenkomen. En niet te vergeten…. 4 gangen menu’s zonder te weten wat je eigenlijk naar binnen werkt?……….. Ja, inderdaad, stinkend jaloers zelfs op jullie geweldige avonturen. Maar van een afstand mag ik toch meegenieten.

  11. Zo, na gedwongen radiostilte gelukkig weer nieuws. En opnieuw inzicht in landen die ver van ons afstaan. Heerlijk, al lezende in een van alle gemakken voorziene omgeving.
    Tja, sommige doen het…. anderen reizen virtueel mee.
    Een fantastisch vervolg gewenst door de nog komende onbekende contreien.

  12. Fijn, weer wat te lezen na zoveel dagen droog te hebben gestaan! Ga zo door!!

  13. Gaaf om je avonturen zo mee te krijgen Wilco! Geniet ervan!!

  14. He Wilco,
    John Lennon zei ooit dat een goeie single nooit langer dan een minuut of 3 moet duren. Heb jij die visie geadopteerd en beperk je je verslagen tot 6 mnt max? Jammer voor ons lezers maar het maakt wel verdomde nieuwsgierig naar meer meer meer!!
    Succes!

  15. Al weer een maand op weg wauw…. thuisblijvers zeggen het niet, maar ik wel stinkend jaloers op jullie reis, avonturen en vrijheid. Keep it save and enjoy the ride 🙂

Gesloten voor reacties