3.775 km Coullioure

blader omlaag

Na het afscheid bij residentie d’Aldosa sturen we richting Andorraanse/Spaanse grens. Daarbij passeren we wintersportgebieden met grimmige namen zoals el Tartar.


Het is meer dan 20 jaar geleden dat ik hier eerder langskwam voor een van mijn kayakavonturen (jaja ik was toen wat lichter) maar inmiddels oogt alles veel groter en professioneler. Dat kan ik helemaal zeggen van La Molina, een wintersportplaats aan de Spaanse zijde dat er top uitziet.


 
Vandaag zie ik Durk alleen tijdens de pauzes omdat er zo allejezus veel bochten voorbijkomen. Niet dat ik wil klagen hoor… maar het is wat ongezellig. Vooral ook omdat zijn intercom microfoon stuk is. Durk moet mij aanhoren maar kan niets terugzeggen. Een ervaring die voor hem ook heel bijzonder moet zijn…

We vergapen ons weer eens aan de natuur die met name aan de Spaanse kant adembenemend is. Ze kunnen de grensbordjes die we vandaag meerdere keren passeren net zo goed weghalen. Je voelt en ziet aan de kwaliteit van de weg en de tolerantie van de mede-weggebruikers dat je in Spanje bent.


 
Daar is zelfs Boudewijn, een markante Nederlander met zijn bed op Franse bodem, het mee eens. We ontmoeten hem als hij zijn tweede huis op wielen naast de pomp probeert te parkeren. Hij wil wel op de foto maar dan alleen als zijn website in beeld is. Als ik hem vertel dat we graag een foto maken van alle mensen waar we een mooi moment mee beleven zegt hij; dat komt goed uit… want ik geef mijn kaartje aan iedereen van wie ik denk dat ie geld heeft. Totaal gesjeesd waarschijnlijk maar toch ook wel weer intrigerend.

Later op de dag gaan we het gevecht aan met de camperkaravanen. In kuddes van 10 leggen ze het verkeer op de voor ons zo aantrekkelijke kleine weggetjes helemaal lam. Hoe kleiner het manneke achter het stuur, hoe groter het gevaarte. De moderne sleurhut lijkt anno 2011 verworden tot een geriatrisch fallussymbool.


 
Een stevig rotsblok dat zich stiekum verdekt had opgesteld achter een onbetekenend struikje kust mijn linkerkoffer. Typisch gevalletje van rots sterk, motor snel, koffertje pang! Na een korte geweldadige sessie weten we de koffer weer te overtuigen van zijn plaats op mijn rek. Hij zal nooit meer helemaal de oude worden maar doet wel gezellig mee aan samen uit, samen thuis.

En dan plotsklaps, na ontelbare hoeveelheden (waanzinnige) bochten en toch wat meer kilometers dan verwacht, gloort ons doel aan de einder; La mediterranee! Het is ons gelukt om van de Atlantische oceaan dwars door de prachtige Pyreneeen naar de Middelandse zee te sturen.

Mijn handen gaan triomfantelijk in de lucht maar als je dichterbij komt zie je een intiem traantje achter mijn vizier wegglijden. Deze prachtige aanblik betekent immers ook dat het einde van deze waanzinnige trip al weer in zicht is…

IMG_5143