1.401 : Miño

blader omlaag

Roger Waters heeft in december zijn wereldtournee van zijn ‘Us and Them’ show afgesloten.


Als kers op de taart heeft hij van dit spektakel een film gemaakt die deze maand exlusief op 2 avonden in bioscopen over de hele wereld wordt vertoond. Zo komt het dat Milko in Amsterdam en wij in Oviedo tegelijk van zijn show kunnen genieten. Het is best bijzonder om het optreden pak em beet 3.000 km verderop te bekijken waarvan ik de opnames notabene in Ziggodome heb bijgewoond. We hebben er geen seconde spijt van!


 
Ik ben dit jaar vergeten om mijn pech thuis te laten. Na de spatjes van mijn eens zo trouwe KTM weigert een batterij van mijn camera, krijg ik de gereden tracks niet op de gebruikelijke wijze uit mijn Garmin en kan ik op mijn nieuwe laptop geen foto’s van het geheugenkaartje meer inlezen.

De hoogste tijd voor actie!

Vol vertrouwen klots ik dus met mijn laarzen de poepsjieke Apple winkel in om een adaptertje te scoren. Wat denk je… wordt mijn vorig jaar aangeschafte laptop te oud bevonden! Daarvoor hebben we natuurlijk geen adapter señor. Ongelovig kijk ik in een paar mooie maar arrogante ogen. Een andere oplossing misschien? Andere winkel in de buurt? De onderlip schuift met de schouders naar voren, de armen worden gestrekt en haar hoofd wordt een groot vraagteken. Ik zou het niet weten señor, no say! Totaal flabbergasted loop ik de zaak uit als ik schuin aan de overkant een piepklein winkelje met de naam mrComputer zie. Minder sjiek maar wel binnen 2 minuten een werkende oplossing!

Na enige twijfel ben ik het ze toch maar even gaan inwrijven. Dat ze maar boffen om met hun exclusieve winkel zulke vlotte buren te hebben. Handig voor als jullie weer een klant onverrichterzake het bos in sturen. Ik geloof dat ze me deze keer zo mogelijk nog minder aardig vonden..

Tijdens ons ontbijtje op een gezellig terras ontdekt Detto opeens dat er om de hoek een beeld van Woody Allen moet staan. Omdat we vandaag toch al op beeldenjacht zijn kunnen we het niet laten. Als ik een foto wil maken van deze bronzen versie, die geen me-too verleden heeft, wordt ik besprongen door een tros oude dametjes die niet alleen met Woody maar ook met mij op de foto willen. Nadat ie bekomen is van de verbazing weet Detto het staartje van het gebeuren te filmen. Welja.. vale.. gezelligheid kent immers geen (leef)tijd.


 
Omdat we op bedevaart zijn moeten we natuurlijk ook even langs bij de grote baas op de berg. Je weet maar nooit; met al die technische ellende? Baat het niet dan schaadt het ook niet..


 
Na een zalig zonnige middag gevuld met zeezicht en bijna teveel bochten eindigen we vele kilometers verder op de stoep van Julia. Ze lijkt in eerste instantie wat nors. English? No! Mijn beroerde Spaans tovert een voorzichtige glimlach op haar gelaat en als ik mijn telefoon met Google het woord laat doen is het aanvankelijke ijs definitief gebroken. We mogen blijven maffen in haar hotel en de motoren kunnen keurig in de garage strak tussen de voorraden en de schone was.

De menukaart is wederom een uitdaging. Detto kiest voor wat later een T-bone van een mammoet blijkt te zijn en ik ga voor een solomillo. Julia lijkt nu helemaal in haar nopjes met ons. Waarom zou ze ons anders als enigen in het bont gekleurde etablissement een slabbetje om de nek hangen. We spelen het spel lachend mee. Vooral als de voorgeschotelde hap ons prima blijkt te smaken.


 
Het pechduiveltje is ook vandaag weer van de partij. Praia de Catadrais is een beroemde serie van geschakelde rotsgalerijen die bij laag water te bewonderen zijn. Je raad het vast al… hoog water. Ik doe nog een poging met mijn waterdichte laarzen als een opzwepende golf door de rotsen mijn luchtruim kiest. Geen goed plan. Vamos!


 
Na het bereiken van Estaca de Bares, het meest noordelijke puntje van Spanje, dalen we weer af naar het Iberische binnenland. Het bladerdak wordt dikker, het wegdeksel smaller en de haarspelden steiler. Een laag glibberige groene algen maakt de uitdaging compleet als er kort na de bocht een stilstaande auto op- en in de weg staat. Een mevrouw en haar jonge zoontje met pech in de middle of nowhere. We proberen zo goed en zo kwaad als het gaat de motoren op de steile weg te parkeren en schieten haar als koene ridders te hulp. De motorkap zwaait open en wij kijken erbij alsof we er verstand van hebben. Bij haar startpoging slechts een motorische zucht. Ahhh.. met een zorgelijke blik delen we onze diagnose met haar.. batería defecto. Daar had ze die in leer gehulde, tikkeltje belegen Nederlanders natuurlijk niet voor nodig. Ze bedankt ons hartelijk en voegt daar fijntjes aan toe dat er al een monteur onderweg is met een nieuwe. Kan ons het schelen? Heeft ze thuis in ieder geval wat te vertellen..

Met een goed gevoel sturen we verder tot we aan het eind van wederom een prachtige dag stoppen bij de Atlantische Oceaan. Op de drempel van het volgende hoofdstuk. Vanaf nu wijst het kompas voorlopig strak naar het zuiden.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet

6 Reacties

  1. Je doet het goed bij de vrouwen met blauw haar Wilco!!

  2. Het slabbertje staat je goed,dat hadden ze goed ingeschat.
    Mooi verslag wederom en een beetje pech hoort erbij,veel veilige kilometers en veel plezier.
    Groeten uit het herfst achtige Nieuwegein

  3. Top Wilco. Je hebt een talent voor schrijven!! Erg leuk om te lezen.

Gesloten voor reacties