Toch weer veel te laat gisteren. Daarom geen speedstart vandaag maar wel een bijzonder einde.

Na een aanloop op wegen als maanlandschappen en andere braamstruikse binnenpaden laten we ons rubber vandaag eindelijk weer eens lekker warm rollen. Heerlijk boenderen op retestrak asfalt met de juiste grip en een zalige symfonie van doordraaiende bochten. Ouderwets het koffertje aan de grond. Heerlijk!

 
Onderweg komen we weer van alles tegen. In het weiland ontdekken we een mysterieus onbekend graf. Misschien is dit eindelijk een aanwijzing dat Dracula hier is geweest. Tegenwoordig schijnt hij drukker te zijn met het vermaken van toeristen. Van beren moet we hier ook niet hebben want die willen alleen maar knuffelen. Onze laatste hoop op een beetje sensatie zijn de wilde wolven. Vanavond is het volle maan en wagen we een serieuze poging.

 
De dame in mijn oor voert ons weer over poesta’s en bergen maar vandaag lijkt de streek het economisch wat beter te doen. De huizen zijn wat luxer en de mensen ogen wat welvarender. Zaterdag is blijkbaar een goede dag voor ze om te trouwen. We komen vandaag wel 3 bruidjes tegen. Voor de dames onder jullie, en de zeldzame geïnteresseerde heer, hebben we wat plaatjes bijgesloten. Wat leuk was om te zien is een eeuwenoud gebruik waarbij de bruid met een stok over de weg wordt geweigerd in haar nieuwe dorp. Eerst moet zij de dorpsoudste overtuigen met geschenken. Na wat grapjes over-en-weer knijpt die oude kniesoor een oogje toe en mag de smachtende bruidegom zijn verovering over de drempel dragen. Leuk om te zien. Beter dan die lat doormidden rijden. Heb de bruidegom nog even een gehandschoende hand gegeven. En waar er een is volgden er meer.

Aan het eind van de middag doorkruisen we een natuurreservaat. Als we op een top aankomen en ver onder ons een prachtig meer zien liggen met een stadje hebben we beide dezelfde gedachte. Kamperen! Komen die zware tassen eindelijk eens van pas. Dus de motoren gaan uit, de tenten worden opgezet en het potje gekookt. Bij het zelfgebouwde kampvuurtje mijmeren we gezellig nog wat na. En nu zit ik boven op de wereld onder de volle maan deze blog te schrijven. Als de wolven komen kan het mijn laatste zijn…