Mijn verwende Tesla billen moeten weer behoorlijk wennen aan het schapenvel.

Het arme schaap zou eens moeten weten hoe ver zijn velletje het heeft geschopt. Europa zag hij bijna helemaal. Bijna… en dus brengt dit nieuwe avontuur ons onberoerd asfalt en zelfs zilte zeelucht. Met levensgenieter Evert op vertrouwde wijze in mijn kielzog is het de bedoeling om dit keer de Oostzee te ronden.
 

 
Niet wetende welke barre ontberingen wij in de nabije toekomst het hoofd moeten bieden leek het ons een bijster goed idee om onze eerste nacht door te brengen in gepaste luxe. Het kwik slecht vandaag het streepje van 34 graden hetgeen Evert zoals altijd op waarde weet te schatten. Zijn getergde blik sterkt mijn groeiende verlangen naar de frisse wind van een airco als ik ontsnap uit mijn lederen omhulsel. Wie schets mijn verbazing als onze 4 sterren kamer slechts een schamele ventilator met teveel dienstjaren te bieden heeft. Evert start de strijd met een strenge blik en dito duitse vraag waar het knopje van de airco zit. De ietwat jonge maar wel serieus kijkende Duitse receptiedame moet even slikken, doet behoedzaam een stapje achteruit en noemt voorzichtig de ventilator. Zonder overleg spelen we het bad-guy-good-guy spel. Terwijl de norse vraag van Evert zijn werk nog doet vraag ik zo vriendelijk mogelijk om een upgrade. Na enig overleg met de baas, die overigens veilig onzichtbaar achter de deur bleef, sjouwen we onze zware tassen naar de suite met airco om de zweetdruppels te stelpen. We weten nog steeds niet wat ons deze gratis verlossing bracht; het gestrekte been of de zalvende woorden maar we zijn er wel reuze blij mee!
 

 
Ik heb koud mijn eerste oog open en terwijl ik zwoeg om het tweede daaraan toe te voegen start mijn dag bruusk met een ijzige noodkreet van Evert. Het schier onmogelijke is de meester van onze vakantiepenningen overkomen. Evert is zijn portemonnee kwijt! De huiskamer van onze suite is het toneel van zijn graafpartij door alle tassen en zakken. Het duurt nog een straf kwartiertje, waarbij zelfs onze veroverde airco het zweet niet van zijn voorhoofd weet te waaien, vooraleer hij het gemiste kleinood toch triomfantelijk uit een van zijn zakken weet te toveren.
 
Onze verse vriend Stefan, die ons onder het genot van een biertje over zijn Finse wederhelft en zijn ervaringen in haar moederland vertelde, groet ons vandaag op weg. Alles heeft zijn plek en de motoren ronken bijna net zo tevreden als wijzelf. Het feest kan beginnen!
 

 
Vandaag geen zorgen over het klamme zweet of wachtende verkoelingen. Motregen maakt onze pakken en het begeerde wegdeksel nat. Zeker niet genoeg om de sfeer te bederven en met gepast tempo rollen onze bandjes weldra langs de lange rij wachtende auto’s bij het veer over de Elbe bij Glückstadt. We piepen nog net als laatsten de opklappende loopplank van onze eerste veerboot op. Tja je wordt soms nat maar het leven op twee wielen heeft zeker z’n voordelen!

De grote baas en enige kok van Hotel Schwarz in Itzehoe is zelf op vakantie. Zijn enthousiaste zoon neemt de honneurs waar en wijst ons het dit keer simpelere onderkomen voor de nacht. Geen sterrensuite maar wel een kamer met 2 gescheiden slaapvertrekken. De oordoppen kunnen dus vannacht in het zakje blijven. Maar voordat we van die verdiende nachtrust kunnen smullen eerst maar even op jacht voor de inwendige mens. Een boterzachte Guinness en een Vietnamees maal later laven we ons aan het linnen en de gewaardeerde stilte.

Familie eend schuifelt bij het krieken van de ochtend behoedzaam door de boomgaard achter het hotel. Een stevige appel stort zich geholpen door de zwaartekracht zonder bijbedoelingen op de nietsvermoedende snuf van de leider van het stelletje. Verdwaast schudt hij zijn snavel en vervolgt nietsvermoedend de ingeslagen weg. De mazzelaar. Want Evert heeft gisterenavond de vietnamees van zijn laatste eendebout ontdaan.

Denemarken is leuker dan ik me kan herinneren. Net over de grens bij Egernsund ontmoeten we Zwitserse Ronald en Barbara die op weg zijn naar Noorwegen. Als motorreizigers onder elkaar praat het altijd lekker weg maar met deze twee voelen we een extra klik. Ronald blijkt geboren te zijn in Arnhem en is na een korte jeugd verhuisd naar Zwitserland. Hij spreekt zowaar een stevig woordje Nederlands. Verstaan doet ie het sowieso. Barbara maakt zich wat zorgen over de wereld en zou willen dat de techniek haar persoonlijke vrijheid minder in de weg zit. Na hun reis voert hun pad wellicht door ons landje. We spreken af dat we elkaar dan treffen. Evert heeft wel wat ideeën voor het menu…
 

 
Bij Fynshav wacht ons voor een tweede keer het ruime sop. Deze keer een wat stevigere overtocht. Het plan was om dit pas morgenochtend te doen maar er is hier geen leuke plek om te overnachten. We zijn zo druk bezig met het ontcijferen van de Deense hyrogliefen op de onbemande kaartjescomputer dat we de Harley niet bemerken die ploffend achter ons tot stilstand komt. ‘Dan moet je op dat knoppie drukken’ klinkt het opeens in onvervalst Nederlands achter ons. Kees Noorlander blijkt als geboren Kinderdijker bijna in de achtertuin van Evert te wonen. Eenmaal op de boot vertelt hij ons prachtige verhalen over de familievetes van zijn opa die als molenaar de strijd met soortgenoten aanging. Ik kijk er enorm van op dat die strijd zich bijna een eeuw na dato nog steeds doet gelden. Zo denkt Kees er niet aan om een palinkje te verschalken bij de favoriete vistent van Evert. Dat is immers een kleinzoon van die andere molenaar waar zijn opa mot mee had.
 

 
Na wat zoeken vinden we zo’n 17 kilometer landinwaarts een fijne plek om te maffen. Door de onverwachte bootreis en de extra kilometers is er net genoeg tijd om ons op te frissen voor het avondmaal. Lang staan we er niet bij stil want het heerlijke brood vooraf doet ons uitzien naar wat er komen gaat. Deze hut heeft geen kok maar een tovenaar. De Beef Wellington die hij ons voorschotelt is om je vingers bij af te likken! Best moe maar meer dan een tikkeltje voldaan na al het moois van deze dag ontfermt de Deense nacht zich moeiteloos over ons. Ik hoop maar dat ze in de kamers om ons heen ook oordoppen hebben…
 
Als een verse dag aanbreekt hebben we weer eenden in de tuin. Knappe appel die deze jongens van hun stuk kan brengen! Het ontbijt legt de broodnodige bodem voor de dag maar kan onze smaakpapillen na zo’n avondmaal nauwelijks bevredigen. Voor Evert wordt het een dag vol strijd. Eerst met zijn regenpak en later vandaag met een Kopenhaagse automobilist die hem rijles wil geven.
 

 
De regen komt met bakken uit de hemel. De Storebæltbroen is de langste brug van Europa en het gutsende water ontneemt ons het zicht en alle lol van de overtocht. Toch laten we ons niet kisten. Het weerbericht voor morgen en de dagen erna ziet er immers picobello uit. Het plan is om vanavond Kopenhagen binnen te rijden en daar 2 nachten te blijven. Maar wat is een plan? Na het prachtige platteland en de kabbelende sluipweggetjes worden we overweldigd door de drukte van de grote stad. De Denen rijden zo tergend netjes dat je er moe van wordt. Ze zijn verliefd op stoplichten en van een groene golf hebben ze hier nog nooit gehoord. Als even later blijkt dat er geen hotel te vinden is waar we voor een fatsoenlijke prijs ook onze motoren veilig kunnen stallen wordt het de hoogste tijd voor een nieuw plan. We rijden door! Zo’n pak em beet 42 kilometer verderop vinden we het prachtige Comwell Hotel dat ons alles kan bieden wat ons motorhartje begeert.

Ken je de klassieker Out of Africa met Meryl Streep en Robert Redford? Op een steenworp afstand van ons hotel bevindt zich het huis van Karen Blixen waar ter nagedachtenis aan deze kwieke dame een museum van is gemaakt. Het verhaal van de film blijkt aardig te kloppen. Leuk om de authentieke beelden te kunnen zien. Om in het museum te mogen moeten we van die malle schoentjes dragen. Die zijn duidelijk niet gemaakt voor motorlaarzen…
 

 
Beneden in de jachthaven van Snekkersten is het een drukte van belang. Compleet met chantykoor en lekkere hapjes wordt het jaarlijkse havnfest gevierd. Zonder nadenken werpen we ons in het feestgewoel. Als Evert wil betalen voor 2 lekkere wraps blijkt dit moeilijker dan gedacht. Geen euries, geen creditcard maar een of ander internet betalingssysteem waarvoor alleen Denen zich kunnen aanmelden. Wat nu? Als Jacob hoort dat wij uit Nederland komen krijgen we ze van het huis. Zijn vrouw komt immers ook uit Nederland! Anders dan zijn pa kan zoon Niklas wel een behoorlijk woordje in zijn moederstaal meepraten. Leuk!

Knikkebollend in het avondzonnetje denken we terug aan de andere ontmoetingen die we deze dag mochten beleven. Zo raakten we aan de babbel met Laurence en haar dochter Elsa die probeerden te ontsnappen aan het te warme Frankrijk en troffen we de stoere fietsers Gersin en Andre. Onze vlucht voor de stadsdrukte betekent wel dat mijn meet-en-greet met Den Lille Hafvrue oftewel de zeemeermin van Kopenhagen niet doorgaat. Toen we er vlak langsreden werden er net 3 busladingen chinezen op losgelaten. Van een romantische ontmoeting was dus sowieso al geen sprake.
 

We zullen het moeten doen met haar glanzende neef Han Hé die gelukkig wel alle tijd voor ons heeft.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet