Oude en nieuwe geheimen

Koud 41 zeemijlen verderop arriveren we in een andere wereld. Door de Skandinavische wegknuffelaars waren we wat ingedut. Daar weten een stel vrachtwagenchauffeurs wel weg mee. Op de eerste kilometer vaste grond worden we allebei onzachtzinnig wakker geschud.

Baltische apen!

Talinn is modern en oogt gezellig maar de Esten die we treffen zijn minder gemakkelijk tot een leuk gesprek te verleiden. De stadse drukte wemelt van de toeristen die hun interesse hebben gedempt. Dat geldt niet voor de Jordaanse barbier die met uiterste zorgvuldigheid mijn buitenlandse baardje tot een waar kunstwerk verheft. Evert doet intussen een powernap om zijn opstandige darmen te bedaren. Die hebben hem vannacht behoorlijk wakker gehouden. Ik snap er niets van… hij oefent ze immers genoeg.
 

 
Tussen de pittoreske gevels en fraaie uithangborden lijkt er voor de tweede keer een vrachtwagen over ons heen te walsen. Deze keer in de vorm van pamfletten voor het Oekraïnse consulaat. Hiermee geven mensen opvallend uiting aan hun zorg over de tragedie die zo dichtbij plaatsvindt. De boodschap dat er iedere dag kinderen het slachtoffer zijn wordt kracht bijgezet met bebloede luiers.

Die komt behoorlijk binnen…

 

 
Het valt me op dat het Soviet verleden hier minder zichtbaar is dan in veel andere landen die ik op twee wielen mocht verkennen. Men lijkt er het liefst zo min mogelijk aan herinnerd te worden. Zo moeten we behoorlijk ons best doen om een bekende Russische begraafplaats voor piloten te vinden. De graven liggen achteloos en onverzorgd in een bos naast de weg. In plaats van grafstenen worden de graven gemarkeerd met de staartvleugel van het vliegtuig waarin ze omkwamen. Veel van de graven dragen geen naam maar zijn slechts met een rode ster gemarkeerd. Als stille getuigen notabene naast de toegangsweg van de gloednieuwe Amerikaanse basis.
 

 
We genieten even van een korte pauze op een houten bankje naast de weg als Timo op zijn Indian bij het zien van onze Nederlandse nummerplaten resoluut zijn rem inknijpt. Als eerste valt me zijn pak op; hetzelfde als het mijne en dat is me nog niet eerder overkomen. Het gesprek dat volgt bewijst al snel dat er meer overeenkomsten zijn. Zo kan het verkeren dat drie gemotoriseerde grijzaards ook in gedachten dezelfde weg inslaan. De van oorsprong Finse Timo Kaupilla woont in Estland en is CEO geweest van een grote houtverwerker. Vlakbij is zijn tiny buitenhuis waar hij vooral zoekende is naar de eenvoud die hij gaandeweg is kwijtgeraakt.
 

 
Omdat ons net geboekte onderkomen voor de nacht vlakbij is spreken we af om het gesprek in zijn favoriete restaurant voort te zetten. Dit blijkt geen verkeerde keus want Evert weet de kok te prijzen dat zijn schnitzel lekkerder is dan het origineel in Oostenrijk.

Daar waar de Russische Migs destijds op scherp stonden worden tegenwoordig straatraces gehouden door de plaatselijke jeugd. Als wij Haapsalu airfield aan een onderzoekje onderwerpen treffen we niet alleen restanten van oude geheime wapens. Een drietal jonge techneuten is druk in de weer met een mysterieus op afstand bestuurbaar rupsvoertuig. We mogen een foto maken maar als we even niet opletten zijn ze er snel tussenuit gepiept.
 

 
Vlak voordat mijn route Truus ons het zoveelste onverharde pad opstuurt wordt onze aandacht gelokt door een opvallend bord van een Royal Enfield motordealer even verderop. Die moeten we zien! We negeren Truus en sturen door naar de ZZShop van de op en toppe Britse Chris. Deze voormalige rugbyspeler probeert hier zijn dromen waar te maken. Van de motoren wordt ie niet rijk maar zijn winkel is dan ook meer bedoeld voor zijn demente broer die nog genoegen lijkt te vinden in het sleutelen. Zelf wil ondernemende Chris het restaurant in de aanpalende ruimte drukker maken, rugby hier op de kaart zetten en een lokale motorclub starten. Aan zijn enthousiasme zal het niet liggen.

We gunnen het hem en zijn lieftallige assistente allemaal

 

 
Vandaag is het Evert zijn dag niet. Vanmorgen stond hij shocking klem in de blubber van het braamstruikse binnenpad en vanmiddag blijkt zijn toiletzak gevuld te zijn met de bodygel die eigenlijk in de nu lege flacon thuishoorde. Mijn koene kompaan gaat dergelijke uitdagingen meestal niet in stilte aan maar vanochtend in het bos was hij wel verdacht rustig. Ik vermoed dat hij de beren niet wilde wekken die volgens Timo volop in deze bossen rondstruinen.
 
Van alle steden waar onze route ons deze keer bracht is Riga tot nu toe de leukste. Op verschillende pleintjes spelen live bandjes en de sfeer is ontspannen. Na de zoveelste voortreffelijke maaltijd kuieren we op ons gemak naar het hotel als het Filene opvalt dat wij Nederlands praten. Zij woont in deze heerlijke stad om tandheelkunde te studeren. Ze vertelt dat daar in Nederland niet voldoende studieplaatsen voor zijn. Daar kijk ik dan eigenlijk best weer van op.
 


 
Bij het ontbijt ontmoeten we Jackie en Steve. Hij is op de terugweg van zijn solo Noordkaap motoravontuur en zij bezoekt hem zo nu en dan in een stad onderweg. Zij kennen niet alleen mijn held en inspirator Ted Simon maar hebben hem zelfs al een paar keer ontmoet!
 

En zo verlaat jouw midlifecruiser de ontbijttafel niet alleen met een gevulde buik maar ook met een snufje jaloezie.