Ons Finse avontuur heeft een saaie aanloop, wordt dan sportief maar eindigt even onverwachts in de gevangenis.

Eerst even terug naar Stockholm. Na Kopenhagen had Evert ongeveer net zoveel zin in de grote stad als een ijsbeer in een warme douche. Het zonnetje was vrij vandaag en echt droog hebben wij het ook niet kunnen houden dus zijn lolthermometer sloeg niet extreem uit naar boven… We besluiten om het centrum vanuit het zadel te checken. Uitstekend gepland zo midden in de avondspits. Vanaf het punt dat ik uiteindelijk de knalpijp aan Maarten heb moeten gegeven was het ongeveer 6 kilometers naar het hotel. De binnenstadse files, de stoplichten terreur en de wegopbrekingen, die zelfs mijn navigatie Truus uit het veld wisten te slaan, eisten 45 minuten hun tol vooraleer mijn voorbandje eindelijk tegen de stoeprand van ons poepsjieke hotel tot stilstand kwam. En toen begon de ellende pas…
 

 
Om veilig te zijn moesten onze motoren naar de parkeergarage even verderop. Fors investeren dus en ook nog eens dubbel dokken ondanks het feit dat ze met gemak op 1 parkeerplaats passen.

‘Leg uw bonnetje maar achter de voorruit… mmm… je bedoelt waar iedereen die niet zelf wil betalen hem zo kan pakken…‘

Na 3 keer in volle uitrusting tussen de garage en die uiterst lieftallige doch niet extreem begripvolle receptiedame gependelt te hebben was ook ik er wel klaar mee. Ach wat… morgenvroeg rollen we de bandjes voor 5 uur op de boot en dobberen we naar een nieuw land met nieuwe kansen.
 

 
Åland is een eilandengroep tussen Zweden en Finland. Ze horen officiëel bij Finland maar hebben een eigen regering, politiekorps, volkslied en internetextensie (.ax). Daarom rekenen wij ze voor het gemak maar als het 4e land van onze expeditie. ‘Wat ga je daar doen?’ vroeg die Finse motorrijder die we in de haven troffen. Hij blijkt gelijk te hebben; niet veel.. hoewel.. het leuke gesprek met ex motorcrosser Ingmar Anderssen, het lekkere biertje in het restaurant bij de haven en natuurlijk de lokale cheesetaart waren zeker en wel de moeite waard.

En zeg nou zelf; wie ken jij die op Åland heeft rondgereden?

 
Wachtend op de verlossende loopbrug wordt het plotsklaps spitsuur in de ienemienemutte haven van Mariehamn. De drie 12 verdiepingen tellende kolossen voeren een balletdans uit op het water omdat ze met hun kont moeten aanmeren. Eenmaal aan boord treffen we onze landgenoot Tim die voor zijn studie in Finland woont. Volgens mij is er in de tijdspanne van een uur geen nationaal- of internationaal probleem onbesproken gebleven maar enige consensus bleef ten enemale uit. Ik vrees dat de wereld nog maar even zo door moet ploeteren.
 
In alle talen wordt groots aangekondigd dat weldra de unieke dragshow van Marko Vainio zal losbarsten in het scheepstheater. Een buitenkans die ons alle teleurstellingen van de laatste dagen vast doet vergeten. Toegegeven hij ziet er als een ware diva uit. Dat de band wat sneller loopt dan haar lippen kunnen volgen komt waarschijnlijk door de nieuwe tijdzone waar we net ingevaren zijn. Maar de obsceen gebarende als hond verklede mannen zijn zelfs voor ons vrijdenkende wereldreizigers een tikkeltje teveel van het goede…
 

 
Als onze boot bij het invallen der schemering de Finse havenstad Torku aandoet rest ons slechts een tiental kilometers naar het online geboekte Ruissalo Spa Hotel. Ook hier wordt de belofte in woord en beeld niet geheel ingewilligd maar we treffen wel een ruime kamer, live muziek bij ons welkomstdrankje en morgen een Finse sauna om mee wakker te worden. Die laatste stond naast de reeds genoten Zweedse gehaktballetjes op onze expeditie checklijst. Muzikant Misja blijkt van Kroatische afkomst en zijn manier van doen doet mij een beetje aan mijn schoonvader denken.

Terug op de kamer blijkt dat we niet tot morgen op de Finse sauna hoeven te wachten. In een poging om het bejaarde raam iets verder open te krijgen laat Evert zijn telefoon van de vierde verdieping een duikvlucht naar beneden maken. De dakbedekking van de begane grond lijkt de klap redelijk op te vangen net zoals de nachtwachter die 3 verschillende ladders en een bezem nodig heeft om het muitende apparaat weer met zijn dolblije baasje te verenigen.

De telefoon, de nachtwachter en Evert; ze hebben het alledrie overleeft

Finland en Zweden lijken qua landschap wel broer en zus. Men wil hier alles zo perfect hebben dat de ziel ervan ontbreekt. Dat geldt voor tankstations, gebouwen, de 2-talige verkeersborden en zo’n beetje alles wat je tegenkomt. De Finnen zelf hullen zich vaak het liefst in sportieve outdoor kleding. Zoals oudere dames in maillots die wat mij betreft een tikkeltje te strak zijn voor hun mojo. En nee… daar heb ik geen foto van!
 

 
Zomaar ergens in de middle of nowhere wordt een feest gevierd om lokale producten aan de man te brengen. We schuiven aan om de speciale hotdogs met lokale mosterd grondig te onderzoeken. Op een klein podium staat een zangeres een one-woman-show te geven waarbij ze ter plekke samples maakt van de geluiden die ze zelf produceert om die vervolgens te vervlechten tot internationale hits zoals Hotel California van de Eagles. Het ontluikende zonnetje op onze door de wind gemasseerde snuiten maakt het moment compleet. Nora ontvangt ons bij binnenkomst en wenst ons een fijne reis bij het afscheid. Als het me opvalt dat ze in al die tussentijd nog steeds haar lokale vleeslekkernij niet heeft genuttigd vertrouwt ze me toe dat het aan haar niet zal liggen. Ze is namelijk vegetariër en gezien de betekenis van vandaag zal niemand haar de zonde nu kwalijk nemen.

Als we zo’n honderd kilometer voor Helsinki op zoek gaan naar een slaap- en eetplek vangen we bot. De schaarse hotels zien er ofwel uiterst wazig uit of zijn belachelijk prijzig. Ik schrijf het al jaren; als de nood het hoogst is komt er altijd iemand met een oplossing. Deze keer is dat de behulpzame eigenares van een volgeboekt hotel die contact opneemt met het hypermoderne Zweedse Papendal dat hier om de hoek moet liggen. We zijn van harte welkom in het splinternieuwe onderkomen dat men daar heeft voor internationale bezoekers en mogen meteen aanschuiven voor de gezonde avondmaaltijd. Onze getrainde lijven vallen natuurlijk nauwelijks op tussen al die ranke slanke talenten die ons omringen. Onze eetlust desto meer…
 

 
Vlak onder de rook van Helsinki leun ik stevig op mijn remhendel als ik iets zie dat hier buiten de stad zeldzaam is; een gezellig terras! Evert stopt ook en meldt dat hij even terug een supermarkt zag waar hij zijn colavoorraad kan aanvullen. Dan klinkt het in smetteloos Nederlands vanaf het terras;
 
Cola heb ik ook en je krijgt er hier ook wat te eten bij..!
 
Bootkapitein en parttime helpende horecahand Daniel heeft jarenlang in Rotterdam gewoond. Voordat we hem goed-en-wel de hand kunnen schudden heeft zijn vader ons al verklapt dat hij eerst een Ierse vriendin had, daarna een Engelse, toen die Nederlandse en nu is hij getrouwd met zijn IJslandse bruid. Bij gebrek aan verdere geheimen vertelt hij ons zelf dat hij naar Finland terug is gekomen omdat hij de ruimte en de natuur zo miste.
 

 
De tergende braafheid van onze mede-weggebruikers zit ons zoals eerder geschreven al vanaf Denemarken dwars. Hier in Finland hebben ze er een reden voor; de maximum snelheden zijn onbegrijpelijk laag en de boetes extreem hoog en ook nog eens inkomens afhankelijk. Zo heeft een CEO van een grote organisatie onlangs een boete van meer dan 100.000 euro voor 15 km te hard gekregen.

Is dat dan de reden dat we nu in de gevangenis zitten? Welnee! Ze hebben hier in Helsinki van een gevangenis die sinds 2002 geen gevangenen meer ontving een prachtig hotel gemaakt.

En zo gaan wij vanavond in isolatie!

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet