In het land van Ikea, Abba en Pipi Langkous wordt een zachte band zomaar hardrock. Maar daarover later meer..

Het zicht op buurland Denemarken wordt per zeemijl gaandeweg verzwolgen door het boegschuim van onze veerboot. Wat blijft zijn de verse herinneringen aan heerlijke stuurweggetjes, lekker eten en vooral de reuze vriendelijke mensen. Een school harbour porpoises doet ons uitgeleide en lijkt ons uit te zwaaien met hun vinnen. Onze Zweedse buurman vertelt dat ze hier sporadisch worden gezien en dat we het treffen vandaag. We boffen!
 

 
Over spelevaren gesproken.. bij het tanken treffen we Thorbjörn, de trotse CEO van een organisatie in röntgen apparatuur voor paardenfokkers, die zijn mcLaren nodig moest uitlaten vandaag. Hij was alleen even vergeten dat de tankdop aan de andere kant zat..
 

 
Het Zweedse landschap toont vele gedaantes. Immense bossen, glooiende landerijen en wijdse meren. En door al dat moois kronkelen waanzinnige weggetjes waar mijn blauwe monster van gaat kwispelen en tegenliggers nog zeldzamer zijn dan die wuivende bruinvis. Buiten de grote steden zijn vrijwel alle huizen van hout. De meeste rood maar soms ook wit of zelfs kanariegeel.
 

 
Vandaag staat er een snufje cultuur op de rol. Nee, geen Mona Lisa’s of kubistische creaties maar klassieke bromfietsen en motoren. Ik pap aan met het oude baasje van het hele spul en hoop hem een mooi verhaal voor jullie te ontfutselen. Dus ik vraag hem hoe het allemaal begonnen is en verwacht een passievol betoog over zijn eerste liefde voor dit mechanisch vernuft en hoe dat is uitgegroeid tot deze enorme verzameling. De oude grijzaard kijkt me ongemakkelijk lang in stilte aan, trekt een grimas die eindigt in een voorzichtige glimlach en vertelt;

‘Ik had een boerenbedrijf en viel op een slechte dag van de trekker. Op het land was ik niets meer waard maar moest toch mijn centen verdienen. Dus heb ik deze schuur leeggemaakt en in één keer al deze machines gekocht. Sindsdien run ik dit museum’

Ik vermoed dat niet deze indrukwekkende verzameling maar het werk op de trekker zijn passie was

 

 
Als jij een formule 1 liefhebber bent weet je misschien wel dat dit evenement vroeger ook op Zweedse grond heeft plaatsgehad. Het Anderstorp circuit is beroemd omdat hier de enige zege is geweest van een bolide met zes wielen; de Tyrell P34. Uiteraard gaan we daar ff buurten. We kunnen dicht bij het heilige asfalt komen maar niet erop. Na wat navraag en onderzoek eindigen we bij de chef circuit die ons al vanaf het begin nauwlettend in de gaten hield. Ik durf het bijna niet te vragen… maarruh mogen wij onze machines voorstellen aan uw asfalt?

‘Nee.., klonk het resoluut, niet met motoren. Vandaag hebben we geen geluidsvergunning’

Ik voelde niets voor opgeven en vertelde hem met een zo treurig mogelijke snuf dat we speciaal helemaal uit Nederland naar zijn domein zijn gekomen om één rondje te trekken. En dat werkte!

Euhhh … follow me!

En hij ging ons voor als pacecar en trakteerde ons met lage snelheid op een volledige ronde. Wow! Helaas geen foto of film als bewijs maar wel een foto van de tracks uit mijn navigatie Truus! De beste man had de smaak te pakken en nam ons mee in zijn kantoor waar hij foto’s van vervlogen tijden toonde. Na wat zoeken drukte hij ons ieder een batch en een speldje in de hand en nam trots afscheid van zijn buitenlands bezoek.
 

 
Als we bij het hotel willen wegrijden swingt Evert zijn machine iets teveel en blijkt er nog maar weinig lucht in zijn achterbandje te resteren. We checken het ventiel, voorzien de dienstweigeraar van verse lucht en wagen het er maar op. Na ons bezoek aan het motormuseum lijkt het euvel echter nog niet verholpen en gaan we na hernieuwd pompwerk op zoek naar hulp. Een nabije autowerkplaats heeft geen motorbanden en de tractorspecialist 12km verderop al evenmin. Maar, zo vertelt de laatste ons door de telefoon, hij heeft een vriendje met een motorzaak in de buurt en die zal hij bellen om onze komst aan te kondigen. Als Evert via de SMS het adres van dit etablissement ontvangt snappen we dat in de buurt in het Zweeds zo’n zeventig kilometers verderop betekent…
 
We slechten de kilometers met enkele pompbeurten en arriveren tot onze verassing niet bij een strak gelikte motorzaak maar bij de schuurdeur van het domein van Björn Ohlsen. Binnen wacht ons de georganiseerde chaos van een wereldvent die van wanten weet. Nog voordat het achterwiel uit de machine is leren we al dat Björn naast motormagiër, leraar, metaalbewerker en speedway racer is geweest. We voelen ons met de minuut meer thuis. En oh ja, terwijl hij zijn bandenmachine met een flinke trap op gang krijgt, hij is ook gitarist en leadzanger in de internationale hardrockband Bürner en heeft zijn eerste gigs in Amerika gehad.
 
En wat denk je wat : 4.200 luisteraars per maand op Spotify!

En bandjes repareren kan onze Björn (ook) als geen ander!

Als we in Norrköping onze motoren afladen worden we wederom verrast door een euforische verse collega motorrijder. In Stockholm hadden ze geen plaats meer in de snelcursus en dus kwam hij naar hier om uitgerekend vanmiddag zijn felbegeerde rijbewijs te halen. Hij kan niet wachten om een motorfiets te scoren en op pad te gaan.

Njut kompis och håll gummisidan nedåt!

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet