4.301 km : Caldes de Malavella

blader omlaag

Met vers uitgewreven ogen slenteren we naar de boulevard om daar een ontbijtje te scoren.


De tafel en de wanden zijn bekleed met foto’s van wat je bestellen kunt. Toeristischer gaat het niet worden. De keuze is reuze maar de plaatjes op de tafel zijn mini. Als mijn brilletje me niet bedriegt gaat menu combinatie 23 me vast de dag doorkrijgen.
 

 
We hebben de stadsrand van Peñíscola nog niet eens geslecht of mijn blauwe monster begint te bokken. Wil waarschijnlijk ook even de draak uithangen. Als we hem wat aandacht geven blijkt het een simpele kwestie van dorst. Volgens de teller die gaat lopen als ik reserve bereik zou de tank nog voldoende gevuld moeten zijn. In werkelijkheid is ie kurkdroog. Waarschijnlijk is het gebeurd toen ik een steile helling afreed. Door de schuine stand van de motor klotst de brandstof tegen de sensor en begint de teller weer bij nul. Voortaan beter opletten baassie of misschien toch de dagteller inzetten? Hoe dan ook, geen man of paard overboord want ik heb een gevulde noodtank. Gezien mijn dubieuze verleden qua brandstof zou de trip sowieso niet compleet zijn zonder gebruik daarvan…
 

 
Tanken in Spanje is overigens heel wat relaxter dan bij ons. Een litertje euro loodvrij scoor je al voor 1,70. Aan de kassa krijg je dan ook nog es 20 eurocent extra per liter van de regering kado. Een soort kwartje van Kok maar dan in jouw voordeel. De kosten van levensonderhoud zijn sowieso behoorlijk wat gunstiger hier. Zeker voor een paar rondreizende motormuizen. Zo scoren we voor 42 euries al een behoorlijke twee- of driepersoonskamer, is het lekker knagen voor weinig en slaat een cappucino onderweg ook geen krater in je knip. Na de rit heb je alle tijd want culinair komt men pas ’s avonds laat op stoom. Tel daar de sympatieke mensen, de betoverende uitzichten en het veelal fluwelen en kronkelende wegdeksel bij op en je hebt zowaar een wielwahalla.

Viva España!

 


 
Net als de bochten heb ik de naamborden met de beste wil van de wereld niet kunnen tellen. Toch zijn er een paar die mijn fantasie bovengemiddeld hebben geprikkeld. Is het toeval dat de dos papa’s Los Ricardos passeren? Of neem nou ‘Mas de Barbarans’. Als minder Spaans geletterde vertaalt dat bij mij in ‘Meer barbaren’. Meteen met gestrekte voet op de rempedaal voor een bakkie! De cappucino was ietwat rauw maar de verwachte barbaren hebben we in dit dommelende dorpje niet aangetroffen. De kenners onder jullie weten dat mijn trouwe tweewieler T700 als modelnaam heeft. Heeft men er echt speciaal een weg voor aangelegd? Wederom kan de werkelijkheid niet tippen aan mijn op hol geslagen fantasie. Teleurgesteld? Welnee! Ik geniet met volle teugen van het ongecompliceerde leven vanuit het zadel waar je fantasie de tijd krijgt om te exploderen.

Die forse viervoeter in Súria nam ook een loopje met de werkelijkheid. Hij beende schuin de weg over waar ik ook wilde gaan. Het gebulder van mijn uitlaat overstemde ruw zijn dagdroom waardoor hij bruusk zijn koers verlegde. Nu naast mij galloperend schonk hij me een afkeurendende blik. De muilkorf belette hem te blaffen. Meestal proberen ze naar je laarzen te bijten maar deze haalde mij in en wierp zich onversaagd voor mijn motor. Schijnbaar ongehinderd door de muilkorf opende hij de aanval op mijn voorband. Voor remmen was er echt geen tijd. Mijn grof geprofileerde Pirelli’s beten tot zijn grote verassing terug. Jankend maar volgens mij meer geschrokken dan gewond koos hij het hazenpad. Ik hoop dat het hem goed gaat.
 

 
Voordat je het goed en wel beseft beroer je de oprijlaan van het hotel waar je gevoelsmatig gisteren de bus achterliet. De laatste kilometers signeren het einde van een fantastische trip. Spanje heeft ons wederom in de watten gelegd. Misschien zelfs wel een beetje teveel. Dat geldt ook voor het heerlijke eten. Absoluut niet te versmaden maar na 2 weken snakken we naar een Orientaalse hap. Zodra we onze landsgrens ruiken scoort Reggie op internet een Thai in hartje Maastricht. Een tikkeltje moe maar volledig voldaan slechten we daarna het laatste stukje snelweg dat ons scheidt van huis en haard.

Het is een voorrecht dat ik ieder jaar de ruimte voor mijn avonturen krijg van de mensen om mij heen. Ana, Huib, mijn volgers en deze keer zeker ook dank aan Reggie die ruim twee weken in stijl mijn spiegel en dagen vulde.
 

En dan begint weldra weer het denkwerk voor het volgende avontuur!

 

6 Reacties

  1. Wauw Wilco wat een trip, memory lane voor ons vlak bij Montblanc, Mataro, Comaruga, Tarragona en Barcelona maar dan op mooie motorwegen voor het betere bochtenwerk en de foto’s GEWELDIG.
    BEDANKT dat je ons via je verhalen mee op reis nam en weet als je in de buurt bent er is altijd koffie!

  2. Mooi avontuur weer Willie. En nu weer dromen van de volgende rit.
    Ga je zien. Detto

  3. Goed om te horen dat jullie weer veilig thuis zijn en weer een mooie trip hebben gehad.

  4. Mooie verhalen. En goed dat jullie weer heelhuids aangekomen zijn.

  5. Dank je wel Wilco dat ik wederom een mooie reis met jullie mee heb mogen maken.
    Zoals het ook met andere reizen was , alsof je achterop de motor zit bij je en alles door
    jouw ogen ziet gebeuren.
    Ik heb genoten, dank nogmaals, fijn dat jullie weer heelhuids thuis zijn.
    Lieve groet Magda

  6. Wilco wat heb ik genoten van deze reis! Elke dag alleen maar in een mooie omgeving rijden en vertoeven……heerlijk!
    Spanje had bij mij natuurlijk al een streepje voor, maar heeft me nu echt over de streep getrokken, wat een heerlijk en prachtig land met heerlijk eten, vriendelijke mensen en je kan er ook nog eens fantastisch motorrijden. Nogmaals dank voor alle moeite en werk dat je gedaan hebt en uiteraard je gezelschap. Had alleen geen rekening gehouden met je Idyllische beschrijving van de off-road weggetjes, had niet verwacht dat je met gravelpaden bergweggetjes bedoelde waar Jeffrey Herlings een parcourtje uit zou zetten. Heb er niet minder van genoten hoor, was een meer dan heerlijke trip!! Nogmaals dank.

Gesloten voor reacties