Wakker (proberen te) worden, wassen, inpakken en alles klaarleggen voor vertrek.

Eenieder op zijn geheel eigen manier en tempo. En toch slagen we er steeds beter in om zo’n beetje tegelijk klaar te staan voor het ontbijt. Vandaag slenteren we naar het restaurant waar de barbaas van gisteren ook nu de scepter zwaait. Desayuno? Hij kan wel iets regelen met tostada, tomates, jamon en café. Vijf euries pp. Of dat de heren past? Si!

Als we wat later onze gevulde buikjes richting kamer dragen kijk ik toevallig door een deur naar binnen om daar de rest van het hotel te zien ontbijten. Was er dus gewoon een onbijtzaal! Onze Spaanse vriend met de zware zwarte wenkbrauwen heeft ons dus mooi ten koste van de kassa van zijn baas gematst.

Gracias amigo!

 

Vandaag hebben we een relatief korte rit naar Jaen waar we op stand willen overnachten in het kasteel. Aangemoedigd door een enthousiast zonnetje rollen we weer meteen over smetteloos asfalt door de meest prachtige landschappen. En dan die kleuren. Je komt ogen tekort.
 

 
Eenmaal aangekomen in Jaen blijkt de prijs voor een nacht kasteelheer spelen veel hoger dan bij mijn eerdere bezoekjes. We besluiten om eerst te gaan lunchen in de stad om te zien of de prijs later op de middag misschien gaat kelderen. We schuiven aan bij een lokale tent waar alle andere gasten opvallend netjes gekleed gaan. Verschillende dames dragen zelfs traditionele flamenco jurken. Eigenlijk vallen wij een beetje uit de toon in onze stoere doch flink gebruikte motorpakken. Voorzichtig informeren we bij de ober. Het blijkt vandaag de laatste dag te zijn van de groots gevierde Feria de San Lucas.

Dat kasteel kunnen we dus wel op onze buik schrijven. Voor de zekerheid rijden we de berg nog op om te kijken of er iets te sjacheren valt. Helaas de hut zit vol en de enig kamer die nog vrij is gaat alleen over de toonbank voor 330 euries per nacht. We maken rechtsomkeert en scoren 4 alternatieve sterren onderaan de berg voor 69 euries. Zo kunnen we per taxi nog net het laatste staartje van de feestelijkheden meepikken. Ondanks het feit dat er veel tenten al leeggeruimd worden kunnen we ons goed voorstellen wat een spektakel dit moet zijn geweest. We drinken een drankje, prikken een vorkje en Reggie gooit al zijn charmes in de strijd om twee trotse dames voor jullie op de foto te krijgen.
 

 
We merken het meteen bij vertrek; vandaag is het weer snikheet. Nadat we vele kilometers onverhard de berg op zijn gesukkeld gaat het braamstruikse binnenpad niet aan de andere kant naar beneden zoals Truus ons wil laten geloven. Er zit niets anders op dan de berg weer behoedzaam af te sukkelen en een omtrekkende beweging te maken over de gewone weg. Vandaag is de geplande route lang. Ik vrees weer voor een finish in het donker…

Net zoals gisteren wordt het decor om onze film heen bepaalt door olijfbomen. Miljoenen olijfbomen. Zo ver als het oog reikt. Best bijzonder; Reggie verklapt mij dat hij niet van olijven houdt maar wel van de bomen. Hij heeft er thuis zelfs onlangs een in de tuin geplant. Ik hoop dat die prille liefde deze overdaad gaat overleven. Misschien dat een olijfje nergens groeit zoals die dat thuis doet…
 

 
Roemeense Lucian heeft vandaag besloten om een stukje tussen die olijfbomen te gaan fietsen. Best dapper met deze hitte. We komen hem lopend tegen. Ver van zijn dorp met de fiets op de rug. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Hij is de eerste die vandaag door het rubber in de steek is gelaten. Ik maak wat ruimte vrij achterop mijn zadel en nodig hem uit voor een lift.

Hij kijkt wat ongelovig maar laat het zich geen twee keer zeggen!

 

Even voel ik spijt als zijn opstappoging ons bijna met motor en al vloert maar des te groter is de voldoening als ik hem in zijn dorp kan droppen. Fijn om wat in dit mooie land terug te mogen doen. Of we een biertje lusten? No gracias, wel een foto!

Na een kort afscheid van onze Spaans-Roemeense renner vallen wij op gepaste wijze de talrijke kilometers aan die ons vandaag nog van de eindstreep scheiden. Plotseling maakt mijn fiets een beweging die ik niet van hem gewend ben. Deze bocht blijkt minder te plakken dan de andere. Met veel kunst en vliegwerk hou ik het zaakje overeind maar bedenk me meteen dat Reggie niet zo ver achter mij zit. Voor een waarschuwing is het inmiddels na een direct daaropvolgende bocht te laat maar als zijn silhouet niet in mijn spiegel verschijnt draai ik meteen om. Helaas, het rubber heeft hem ook in de steek gelaten!
 

 
Reggie is gelukkig ongedeerd en zijn machine verassend weinig beschadigd. We tillen de BMW weer in de stand zoals die in de folder wordt aanbevolen en onderzoeken te voet de gewraakte bocht. We ontdekken een onzichtbare spekgladde plek. Voorzover dat gaat redeneren we terug en lijkt het een kwestie van gasgeven op het verkeerde moment te zijn. Reggie zag zijn achterwiel voorbijkomen en terwijl hij uit het zadel werd geworpen maakte zijn fiets een tweetal pirouettes. Als die zeldzame plek er niet was geweest of hij was iets later op het gas gegaan dan was er waarschijnlijk niets gebeurd. Een kwestie van stomme pech.

Het zal even duren voordat die heerlijke schwung weer terug is…

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet