2.617 km : Mothen

blader omlaag

Evert heeft de pest in. Een verstoorde nachtrust door de gammele opklapbedden en ontbijtbrood waarmee je een gat in de berg kan slaan.

Zijn hartelijke afscheid zit er voor onze hospita dan ook pertinent niet in. Het sjagrijn blijkt besmettelijk. Later op de dag, als Evert alweer het zonnetje van huis is, vraag ik een plaatselijke benzinepompheks om een bonnetje. Nee, niet die pinbon maar eentje waar het geleverde goed op staat… Ze slaakt een diepe zucht en mompelt iets van “Doen we nooit in Italie”. Dus ik toon haar triomfantelijk een bon van een collega pompartiest. “Kan niet met deze machine”. En als ik haar vervolgens een handgeschreven bonnetje van weer een andere Italiaanse collega laat zien; “Ik weet niet hoe dat moet…”. Voor het rampgezicht dat ze erbij trekt ontbreken mij de woorden die de lading ook maar enigszins kunnen dekken. Pfff… welk licht heeft dit mens naast deze pomp gezet? Het zal wel in de lucht zitten vandaag want ik ben er stom genoeg nog kilometers mee bezig. En dat is idioot. Vooral omdat alle mensen die ons reispad deze keer hebben gekruisd ondanks alle Corona angsten reuze vriendelijk en gastvrij voor ons zijn geweest.


 
De met haarspelden gevulde passen worden aaneengeschakeld door vergezichten en kronkelende weggetjes door moeder natuur. Zoals altijd verliezen we door de overdaad weer het oog voor al deze schoonheid. Hoog in de bergen is de temperatuur veel draaglijker en door het wegvallen van de kilometerdruk zitten we eerder achter ons aankomstbiertje. Na onze “mountain experience” is hotel Americana een welkome verademing. Vriendelijke mensen, goed knagen, lekkere bedden, gepaste stallen voor onze rijdieren en dat alles voor een prettige prijs. Op verzoek van onze gespierde gastvrouw hebben we op Google met sterren gestrooid.

Evert is de koning weer te rijk.

De weerberichten waarschuwen ons voor naderend onheil het komende weekeinde. Om de herinnering aan al die heerlijke smulkilometers niet te besmeuren met doornatte pakken en glibberig asfalt besluiten we om het kompas op de trailer te richten. Als alles goed gaat zijn we voor de bui terug in Duitsland bij de familie Rogg.

In Zwitserland zien we een indrukwekkende rij met klassieke motoren voor een Ierse pub staan. De stoppers worden ingeknepen want dit is een nader onderzoekje waard! En zo leren we Bruno kennen. Hij verdient het geld voor zijn hobby in een laboratorium in de stad. In de weekeinden leeft hij voor zijn Engelse oudjes. Hij vertelt dat hij ze niet origineel maar vooral rijdend houdt. Hij schuwt het niet om de delicate beestjes van moderne snufjes te voorzien. Menig verzamelaar zal hem hierom vervloeken. Bruno vertelt dat hij er telkens weer instinkt. Al deze motoren zijn gewoon op zijn pad gekomen. Op zich geen punt maar het lukt hem niet om de bestaande te verkopen. Iedere fiets heeft immers een verhaal. Zo is hij met de groene BSA in Mongolie geweest en met de Sunbeam naar Bolivia. De Triumph was van een fijne vriend die hem is ontvallen. En zo werd de rij steeds groter en besloot hij om een club te starten. En bij een beetje club hoort natuurlijk een passende pub.


 
Ik snap Bruno helemaal. Er gingen veel kilometers door me heen toen ik de sleutels van mijn vertrouwde KTM moest inleveren. Hij maakte begin dit jaar schoorvoetend plaats voor een blauw blinkende Yamaha Tenere 700. Een machine die fors minder kilo’s en spierballen heeft. Ik had zo mijn twijfels. De boys van RB Motoren hebben me op een bijzondere manier over de streep getrokken door hun werkplaats en kennis ter beschikking te stellen om mijn perfecte reismachine te bouwen. Zo ben ik ruim 3 maanden iedere zaterdag bij hun te gast geweest om vele modificaties en uitbreidingen aan te brengen op een maagdelijke machine. Deze reis was zijn vuurdoop. Twee weken om de theorie te toetsen aan die prachtige praktijk.


 

Is het de perfecte reismachine geworden die ik voor ogen had? Nee!

Maar mijn nieuwe blauwe bikkel komt wel een heel eind in de gewenste richting. Als nadeel geldt bijvoorbeeld dat hij zijn gewicht hoog draagt. Dat in combinatie met een schofthoogte die eigenlijk een tikkeltje te wild is voor Willie. Zo moet ik bij korte draaien en keermanoeuvres altijd voorbereid zijn om me bij een foutje schrap te zetten. Intussen heb ik de spierballen van de KTM nauwelijks gemist. En dat is vooral te danken aan het bijna speelse gemak waarmee mijn nieuwe rijwiel een richting kiest. Het maakt bijna niet uit in welke versnelling je leeft want er is altijd voldoende punch. De wijze waarop het volledig vervangen veringsysteem de bandjes aan de grond houdt -op en naast het asfalt- is fenomenaal. Wat mij betreft zijn onze wittebroodsweken dan ook meer dan geslaagd. Op een paar kleinigheden na zijn we klaar om samen mooie avonturen te gaan beleven!


 
Onze reis past helemaal bij het jaar. Anders dan anders. Na onze U-bocht in de Apenijnen boetseerden we dag voor dag een nieuwe route. Het leverde ons veel moois op. Fraaie kilometers en ontmoetingen met prachtige mensen. Ook heb ik wat nieuws bij mezelf ontdekt. Vrijheid is voor mij een must. Iedere reisdag verdient een open einde. Waar we slapen en eten ontdekken we vanzelf. Toch heb ik een prikker op de kaart nodig. Een doel om op te mikken. En dat heb na onze koerswijziging een beetje gemist.

Dat gezegd hebbende had ik dit avontuur voor geen goud willen missen. Vooraf had ik enige zorg of de politieke opstelling van Nederland mensen negatief zou laten reageren op ons. Niets bleek minder waar. Op een enkeling na waren de meeste in hun nopjes met het buitenlandse bezoek. Net zoals wij op zoek naar afwisseling na alle isolatie. Ze verhaalden ons over hun streek, over de inkomensverhoudingen en, zoals Lone Wolf, over hun eigen motor gewoontes. De taalbarriere eiste soms zijn tol maar in de ogen trof ik immer de ontspannen vriendelijkheid die ik tijdens mijn avonturen gewoon ben.


 
Ik prijs mezelf gelukkig met de mensen die mijn avonturen mogelijk maken. Geïnspireerd door de reacties van mijn volgers en gedragen door de vriendschap van mijn reisgenoten. Mannen die vaak geen woorden nodig hebben om te begrijpen wat je bedoelt. Kanjers die de stilte kunnen waarderen als er even geen woorden zijn. En daar was dit vijfde jubileumjaar met Evert zeker geen uitzondering op.

5 Reacties

  1. Ja, voor dit jaar zit onze trip er weer op.
    Anders dan vorige reizen was, dat er geen dagelijks vast eindpunt was gepland.
    Heel relaxed, zonder tijdsdruk en toch avontuurlijk.
    Vele duizenden bochten en ontelbare tornanties heb ik met plezier gereden.
    Afgezien van de lekkende oliefilter (perfect geholpen door de lokale BMW dealer), is de vakantie probleemloos verlopen. Afgezien dan van mijn val, die ik aan het einde van een zware dag maakte, met wat schade aan een koffer en een spiegel.
    Het weer werkte ook mee, hoewel de eerste periode wel erg warm was.
    Koelvesten, gevuld met water, bleken een prima keus om de lichaams temperatuur niet te hoog te laten oplopen.
    Veel mensen hebben we gesproken, die het ontmoeten zeker waard waren.
    Dat geeft de vakantie toch een extra inhoud.
    Ten slotte kan ik zeggen, dat het weer een fantastisch avontuur is geworden.
    Mede door de goede harmonie en vriendschap met Wilco, is deze reis weer iets unieks geworden.
    Ongeduldig kijk ik al weer uit naar onze volgende trip…

  2. Wat fijn Evert en Wilco dat de reis jullie gebracht heeft wat je er van verwachtte.
    We hebben weer genoten van jullie belevenissen en kijken net zo als jullie zelf uit naar de volgende bestemming.
    Fijn dat we er weer bij hebben mogen zijn. Het ga jullie goed, blijf gezond en tot de volgende reis.

  3. Jammer dat het nu al afgelopen is, ik kijk uit naar jullie volgende trip

  4. Mooi mannen heb weer genoten van de verhalen en nu een veilige reis naar huis top

  5. Wat ben ik blij, dat aan deze missie voortijdig een eind is gekomen! Ik deed werkelijk geen oog meer dicht. Hoeveel paracetamol ik ook slikte, telkens kwamen ’s nachts de waanbeelden terug van Evert die regelrecht de berm inrijdt en over de kop kukelend tot stilstand komt. Je kan ook wel tussen de regels van Wilco doorlezen, dat het niet allemaal hosanna was. En anders zie ik het wel aan de foto’s van Evert. Nooit eerder keek hij zo sjagerijnig….. Doen jullie het het laatste stukkie kalm aan! Ik kan gelukkig weer rustig slapen. Heb m’n bed verschoond (want ik lag elke nacht de tyfus te zweten) en het zomerdek voor het winterdek verwisseld. Komt het toch nog allemaal goed! Wel thuis!

Gesloten voor reacties