Evert heeft gisterenavond ontdekt dat men verse worst aan het roken is.

Als de pensionbaas zijn watertandende blik ziet belooft hij ze morgen bij het ontbijt op te dienen. Een vooruitzicht waarmee hij zo mogelijk nog sneller in slaap viel. Sterker nog; ik heb hem zelfs niet horen brommen over de harde bedden.

 
Vandaag is de derde keer dat ik langs de hoge Tatra’s rij. Net zoals nu waren ze alle keren volledig onzichtbaar door de mist. Ik koester ernstige Tatra twijfels! Je zou bijna gaan geloven dat ze er helemaal niet zijn. Gewoon gewiekste marketing om toeristen te lokken. En het werkt! Want die zijn er deze keer veel meer dan voorgaande jaren. Veel Slowaken en zo af een toe een verdwaalde Tsjech. Verre buitenlanders zoals wij is men hier niet gewend. Je ziet de oortjes om ons heen spitsen als wij onderling van gedachten wisselen.

 
Omdat de Tatra’s niet meedoen gaan wij ook voor jou op zoek naar spanning en suspense. We kiezen wederom een route naast de weg. Ver van het gebaande asfalt in de verse blubber en het natte groen. Eigenlijk een tikkeltje te wild voor onze bandjes. Meestal als het pad zich splitst is het minst bereden spoor verstandig. Recent gekozen door voorgangers om naderend onheil op de bestaande koers te vermijden. Deze keer dus niet! Te laat om te kunnen keren egaliseert de verse blubber mijn profiel. Als ik een poging doe om in het rechterspoor te geraken gaat het mis. Daar waar mijn achterwiel doorgaans trouw het voorwiel volgt glibberen ze vandaag hun eigen weg. Mens en machine maken het na een carwash gelukkig weer goed. Met slechts een geknakt ego als resterende schade…

 
Vandaag is het pechduivel dag. Dit keer is het Evert zijn voorband. Die loopt langzaam leeg. Geen punt. Daarom zeulen we pompen, bandenlichters en lijm mee. Toch besluiten we eerst even te blijven plakken voor een lunch. In een bijna Oostenrijkse stube bovenop de berg. Daar redt Google de onverschrokken zelfdoeners van veel nattigheid met een bandenboer beneden in het dorp. Hij aan de bak en wij met een bakkie op de bank. Zo zijn de rollen weer goed verdeeld! Vooral als achteraf blijkt dat het ventiel de boosdoener was.

 
Met een vredige nachtrust in een voormalig klooster ontwaken wij als herboren helden. Meer dan klaar voor wat de dag voor ons in petto heeft. Het ontbijt viel meer dan een tikkie tegen en dus kijken we uit naar de lunch. Een gezellig wegrestaurant lijkt helemaal te passen bij onze culinaire voornemens. Naast ons zitten wat ruige werklieden in reflecterende jasjes. Heel gewoon. Totdat ze bij hun vertrek niet naar een auto maar naar de trein lopen. Die hadden ze doodleuk op het spoor stilgezet om te kunnen schaften. Kijk dat is nog eens vertrouwen op een vlotte kok.

 
Voor de nacht strijken we neer in Hotel Excalibur. Een toffe tent die helemaal in ridderstijl is ingericht. Buiten is het feest. Compleet met hardrockband op het dorpsplein. Omstanders kunnen ons niet vertellen wat de speciale gelegenheid behelst. Het blijkt meer het bier dan iets anders dat hun hier doet verzamelen. Bij de eerste klanken spreken Everts wenkbrouwen boekdelen. Ben bang dat het bier voor hem niet voldoende is.

 

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet