Het feest is te ver om te lopen en dus gaan wij gemotoriseerd

Veilig parkeren zou zo maar eens lastig kunnen zijn in het bruisende feestgewoel van Guadix dus Truus blijft mokkend bij de bagage in hobbiton (onze grot). De 5 hele foodtrucks leveren niet het spektakel dat we verwachten evenals de band die de menigte maar niet in beweging krijgt. Een strompelende vrijwel tandloze oude baas zag ons vanmorgen inpakken en vertelde dat Guadix bekend staat om zijn heerlijke vlees. Na een fikse speurtocht hebben we de hotspot voor lokale carnivoren gevonden maar ook daar worden onze smaakpapillen niet aan het swingen gebracht. Die gerimpelde rollatorridder heeft ons mooi een streek geleverd!

Een tikkeltje moe en teleurgesteld keren we terug naar de kant van Guadix waar de grotwoningen stonden. Het zijn er alleen wat meer dan we ons kunnen herinneren en die krengen lijken bij nader inzien ook nog eens behoorlijk op elkaar. We rijden rondjes in het schaarst verlichte deel van Guadix zonder enig teken van herkenning. Truus mag het natuurlijk niet weten maar ik denk Google. Na het monteren van mijn reserve iPhone stuurbeugel slurpt ie het laatste beetje energie uit mijn batterij en wordt het verlossende scherm net zo donker als de wereld om ons heen. En de telefoon van Reggie past niet op mijn beugel. Zo begint mijn spoedcursus motorrijden met 1 hand. Na een spannend kwartiertje jongleren valt na wat een eeuwigheid lijkt te zijn het schijnsel van de motor dan toch op de deur van onze eigen grot.
 

 
De serene stilte van de grot doet ons inslapen als twee volgegeten babies. Na een prima grotontbijtje sturen we richting de hoogste toppen van de Sierra Nevada. Ik herinner mij een spannende sluiproute met hele korte en steile haarspelden. Reggie heeft een ander woord dan spannend in gedachten. De zon doet vandaag niet mee maar mijn onverschrokken reisgenoot lijkt het toch best warm te hebben…
 

 
Nadat we de top gedipt hebben zakken we straat voor straat door een spookdorp dat in de winter waarschijnlijk een gezelligere boel zal zijn. Het gescoorde hotel in Granada heeft een novum. Om in de parkeergarage te komen moeten onze machines in de lift. Best geinig. En dat geldt eigenlijk ook voor de stad zelf waar we knappe jongemannen en goed geklede dames mogen bewonderen.
 

 
Voordat er weer kilometers gemaakt kunnen worden brengen we eerst een bezoekje aan de BMW dealer in Granada om het verdwenen knipperlicht van Reggie te fixen. Duurt even maar wordt uiteindelijk meer dan prima geregeld. Wel zo makkelijk; nu kan Reggie ook weer rechterbochten maken.

Daarna staat Bruno Pellone op de agenda. Wij logeerden 9 jaar geleden in zijn hotel in Nerja in een vergeefse poging om Berti Lemmes weer te ontmoeten. Mijn trouwe volgers weten dat ik paradijsvogel Berti voor de eerste keer trof in Noorwegen en daarna door allerlei omstandigheden nooit meer. Wel hielden we digitaal contact. Een dag na zijn laatste bericht aan mij werd de motortrip waar hij zolang naar had uitgekeken hem nabij de hoofdstad van Bolivia fataal. Ik hoop dat Bruno als zijn beste vriend iets van de ontstane stilte kan wegnemen.

De moed zakt me even in de laarzen als ik op weg naar Nerja tijdens een koffiemomentje op facebook ontdek dat Bruno ook zijn laatste rit heeft gemaakt. Het enige dat mij rest is om mijn trouwe Yamaha even te parkeren op het strand van Torrox waar Berti zijn wandelingen maakte. Samen met pa en twee van mijn trouwste volgers Anton en Gerrit zijn ze springlevend in mijn gedachten de rest van de dag…

Op weg naar het rotsenfenomeen el Torcal heeft Truus een offroad afdalinkje voor ons in petto. Een tikkeltje te wild voor mijn amigo en ook minder geliefd door de boer die ons de weg versperde. Eenmaal terug op het veilige asfalt maken we een omtrekkende beweging en waait de stoom uit de helm van mijn motormaatje. Moe en voldaan van de vele bochten, bergen en dalen arriveren we bij het gewezen buitenhuis van markies Eslava. Onze rijtuigen gaan letterlijk op stal en wij bestijgen een barkruk om alle warmte weg te wassen.

Het strookje strand bij Torrox markeert tevens het meest zuidelijke puntje van onze trip. Formeel gezien zijn we op de weg terug. Ons avontuur is natuurlijk nog in volle bloei. De strijd is allerminst gestreden en de pen is nog bij lange na niet leeg.

Want ik weet nu al wat jullie nog te wachten staat!

 

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet