Uit pure angst voor jagende wolven, kwade bosnymfen of de hongersdood zochten we gisteren in het stikdonkere woud naar een schuilplaats.

De naam van dat achteraf luxe onderkomen zette me pas later aan het denken. Eerst dacht ik nog dat Jardin de La Santa misschien iets met de kerstman te maken had maar achteraf blijkt dat het hier om de heilige Eulalia, een soort dolle mina avant la lettre, gaat. Wij zijn toch maar mooi gematst omdat zij destijds zoveel praatjes had!

De route naar het zuiden is vanaf het begin weer om te smullen. Niet alleen de zalvende bochten, het fluwelen wegdek en het ontbreken van stoplichten en ander verkeer vallen op. Zo zijn de vangrails wel zeldzaam maar meestal veilig voor motorrijders gemaakt. Ik kan me niet herinneren dat alles in 2013 toen ik een groot deel van deze route reed ook al zo goed voor elkaar was. Spanje timmert hard aan de weg!

 
Navigatie Truus sommeert mij nabij Tahal om het stuur naar rechts te bewegen. Het enige wat ik daar zie is een chaotisch keienpad dat alleen voor een enthousiaste klimmer met superschoenen toegankelijk zou zijn. Het is niet de eerste keer dit jaar dat het kaartmateriaal van Garmin me in de steek laat. Doorgaans kan ik er vlot een omweg voor bedenken maar deze keer staan er wat hoge bergen in de weg. Er zit niets anders op dan afsnijden. En dus galloperen we als verslagen cowboys eerder dan gepland de Wild West stad Tabernas binnen. We zoeken ons heil in de lokale saloon voor een late lunch.

Na het vinden van een stek voor de komende nacht staat Reggie als gewoonlijk op om de meestal meevallende rekening te betalen. Deze keer lukt dat niet. Is al geregeld. Huh..?? Door die mijnheer met dat rode shirt aan de tafel naast u signor. Dr. Manuel Cortés vond het geweldig dat die vreemdeling zich niet liet verleiden tot het steenkolen engels van de serveerster maar stug volhield in het Spaans. We hadden zelfs geen woord met hem gewisseld maar maken vlot kennis met de sympatieke veearts alias flamenco gitaarleraar. Samen met zijn zus Carmen en haar vriendin Pilar is hij op zoek naar een boerderijtje voor zijn oude dag. Op dieren zit hij niet meer te wachten maar olijfbomen lijken hem wel wat. Carmen vertelt ons dat haar broer alles van Cordoba weet. Mochten we ooit in de buurt zijn dan laat hij ons met alle liefde alles zien.

En, zo verzekert hij ons, daarna wil je d’er nooit meer weg.

 
Het fijne gesprek met dit vrolijke drietal wordt zingend afgerond met Quantanamera en uiteraard een statiefoto voor jullie. Later die dag ontvangen we een email met een filmpje uit de eigen doos van deze snaren minnende paradijsvogel;

Nog een tikkeltje beduusd van zoveel gastvrijheid geven we onze machines weer de sporen richting Alhama de Almeria alwaar men ons een kamertje heeft beloofd in Hotel Balneario San Nicolás. Met onze komst wordt de gemiddelde leeftijd van de aanwezige gasten behoorlijk verlaagd. Het internet beloofde ons minerale baden dus ik meldt me vol verwachting bij de eveneens belegen dame achter de balie. Ze is niet echt onder de indruk. Niet van mij en zelfs niet van mijn ijllings aangetrokken nieuwe zwembroek. Want alle baden zijn vandaag al tot de nok toe gevuld. Dus die mineralen kunnen we op onze buik schrijven.
 

 
Negen jaar geleden was ik met Benedetto ook op weg naar Guadix toen we bij een ingelaste pitstop door Crazy Frank werden overgehaald om daar lekker te blijven plakken. Guadix werd geschrapt en wij hebben genoten van ons verblijf bij de aardige mensen in hun Possada de Los Arrieros. Google had me thuis al voorbereid dat hij inmiddels permanent was gesloten. Wat we in het voorbijrijden aantreffen is schokkend. De eens zo prachtige possada is in negen jaar gereduceerd tot een door de natuur overwoekerde ruïne. Klik maar eens op de onderstreepte link hierboven om te zien hoe het toen was. Dit alles maakt me een beetje droevig en erg benieuwd naar het verhaal erachter. Ik hoop zo dat het Jose en Frank goed gaat.
 

 
Vanavond worden wij motormuizen tevens officieel holbewoners. Aangekomen in Guadix krijgen we de sleutel van onze eigen grot. En die bestaat zelfs na 200 jaar nog steeds. We genieten van de simpele opzet en de karaktervolle attributen. Volgens mij zit er een vleugje hobbit in de receptioniste. Ze verklapt ons dat er een foodtruck festival met een band in town is. Na een drankje in de grotbar besluiten Fred en Barney Flinstone Guadix te gaan verkennen. Misschien hadden we dat wel wat anders aangepakt als we geweten hadden hoe de avond zou aflopen.

Maar daarover de volgende keer meer…

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet