1.478 km : Ravenna

blader omlaag

Ons plan is dood. Leve het nieuwe plan!

Onze motoren waren nog maar net in beweging toen we tot de ontdekking kwamen dat het leidende lijntje op mijn Garmin in werkelijkheid afgesloten asfalt was. Ik gooi ter plekke de ankers uit en tuur naar het scherm dat mij hopelijk een alternatief gaat bieden. De ietwat onveilige rand van de rotonde leek zoeven nog een prima plek. Plots wordt mijn concentratie verstoord door een stem die uit een forse wagen naast me klinkt. Ik kijk op en zie twee strakke donkerbruine ogen onder een pet. Shit… Carabinieri! In een flits zie ik mijn vakantiebudget in rook opgaan. Na de stunt van onze Wopke durf ik alleen nog het ergste te verwachten. Langzaam dringen zijn woorden tot me door. Vraagt ie nou of ik ‘problems’ heb …? Mijn hart kan weer verder met kloppen. In mijn beste Italiaans gebaar ik naar het bord met de afsluiting en wijs vervolgens naar de lijntjes op mijn Garmin. ‘Okay… no problema… just follow us we will show you where to go…’ De flitslampen gaan aan en op de achterzijde van de stoere politiewagen verschijnt om-en-om ‘follow me’ en ‘da seguire’. Als twee tamme gemotoriseerde schaapjes volgen we gedwee om keurig bij de volgende oprit gedropt te worden. Danig onder de indruk kan ik ze nog net het woord ‘grazie!’ toeroepen dat door de stevige arm der wet door het rechterraam wordt weggewuift. Ik zeg top!


 
Mijn trouwe volgers weten dat ik tijdens mijn reizen altijd naar ze op zoek ga. Helden en paradijsvogels. Naast deze Italiaanse dienders hebben we er al weer een paar getroffen. Zoals de eigenaar van een klein restaurant in the middle of nowhere. Als je het mij vraagt heeft hij wat weg van Catweazle. Evert vroeg em of we daar konden lunchen. Si! gevolgd door een brede glimlach. Dus we stappen af, ontdoen ons van het warme leer en schuiven achter een gammel tafeltje. Vol verwachting kijken we uit naar de menukaart waar we een lichte lunch hopen te vinden. Ongevraagd verschijnt onze gastheer met twee borden met gesorteerde vleeswaren. Weer die brede glimlach. Ach wat… best lekker… en licht. Ik wil net om een bakkie koffie vragen als signor glimlach met de secondi platti komt aanzetten. Een serieus bord spaghetti met kaassaus. Ook wel lekker maar dus wel wat minder licht. Je voelt em al; even later komt de derde ronde door. Een bord vol vlees en aardappelschijven. En door die enorme smile willen we er niet eens wat van zeggen. Eten wat de pot schaft. Dan vanavond maar wat minder! Nu nog op die bike zien te klimmen…

Als het de volgende morgen tijd voor een bakkie is remmen we bij restaurant La Giardiniera. Dit blijkt het levenswerk van een wat oudere maar zeker niet belegen Deense dame. In een ver verleden was ze verliefd geworden op een italiaanse Don Juan die ze inmiddels al lang en breed de deur heeft gewezen. Haar hartje bonst nog wel steeds voor Rock en Roll. Al jaren fan van AC-DC! Evert en ik laten haar de opname zien van een onverwachts concert dat we op de terugweg van IJsland in Denemarken hebben gescoord. Die kende ze nog niet. De naam van de band wordt snel op een kladje gekrast. Want die klinken wel lekker! Nadat we haar met enige moeite hebben verleid om met ons op de foto te gaan wuift ze ons samen met haar dochter uit. Remember us, we will remember you roept ze ons na.

Omdat het terras na het nuttigen van een volgende lunch vol zit met motormuizen rijden we met gepaste stoerheid fors weg. Misschien is het ook wel een beetje omdat Evert het afstapje miste, gestrekt ging en de wijnglazen van een nietsvermoedend stel door het etablissement liet vliegen. Drie dorpen verder haalt ie me luid toeterend in. Door alle commotie is hij helemaal vergeten te betalen! Als we oprecht rechtsomkeert maken om alsnog gepast afstand te doen van onze euries staan we meteen in het middelpunt van de belangstelling. Kijk en zo poetsen wij ons beschadigde Nederlandse imago ter plekke weer op.


 
Offroad rijden heeft zo zijn ongemakken. De meeste wennen wel en worden leuk als je het wat vaker doet. Wat nooit went is ruim 400 kg mens en machine plotseling van koers veranderen. Ik had van alles verwacht op het braamstruikse binnenpad maar geen tegenligger! Toch was daar opeens een motorkap op de plek die ik voor mijn voorwiel in gedachten had. Miljaar! Voor uitwijken naar rechts ontbrak stomweg de tijd. Het alternatief was een greppel aan de linkerkant. Enkele meters verderop kom ik zonder kleerscheuren tot stilstand en kan opeens veel gemakkelijker met beide benen bij de grond. Evert zet, nadat hij eerst gniffelend de foto’s maakt, zijn spierballen aan het werk en weet mijn voorwiel weer op de begane grond te krijgen. Mijn nieuwe motortje werkt na wat aandrang van mijn gashand zelf zijn kont uit de kuil. Van de onverwachte automobilist hebben we nooit meer wat gezien. Beetje merkwaardig dat wel…

Onze tweede ACT dag die best wel pittig bleek te zijn duurde lang. Voor Evert zelfs een tikkeltje te lang. Na een steile afdaling over forse rotsblokken en een door struiken overwoekerd enkel spoor liet hij zijn aandacht even verslappen. Afgemat door de vele offroad kilometers en de hoge temperatuur parkeert hij even verderop zijn motor ietwat onconventioneel in de berm. Een gewaagde manoeuvre die hij tijdens het ManneMotoWeekeinde al op precies dezelfde manier had geoefend. Deze keer een gebroken spiegel en een koffer die voortaan met ducktape door het leven moet. Gelukkig was zijn biologische kreukelzone in staat om erger te voorkomen.

Vanaf nu noem ik em ouwe bermtijger!


 
Onze planning was op dag 1 van de ACT al naar de gallemiezen. Wat de organisatoren van deze grotendeels offroad route in een dag wegstuurden kregen wij niet in dezelfde tijd onder onze bandjes door. We zouden het gehele traject dus nooit gaan redden in de dagen die wij er voor hebben. Bovendien viel het offroad avontuur ons een beetje tegen. Het eentonige karakter van de eerste 2 dagen en de alles verzengende hitte zaaide twijfel aan onze voornemens. Toen zelfs de beemer van Evert begon te zweten en meer olie dronk dan goed voor hem was, werd het de hoogste tijd voor een nieuw plan. En zo komt het dat ons kompas weer naar het noorden wijst. Op zoek naar een hulpvaardige BMW dealer en lagere temperaturen.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet

11 Reacties

  1. Kom ik tot de ontdekking dat ik op volgend bericht kan drukken, ik dacht al waar blijven die geweldige verhalen.
    We genieten weer, veel succes, plezier en bedankt weer.

  2. Bro,

    Pas op voor de tankstations die €. 2,60 per liter durven te vragen.

    Veel veilige motokilometers nog.

    Xx

  3. Gotoohgotoohgot! Ik was er al bang voor, twee ouwe lullen die zo nodig moeten! Ik zat al peentjes te zweten, omdat er maar geen tweede verslag kwam. Ik vreesde al dat jullie in een ravijn gelazerd waren. Het was geruststellender geweest als die Carabinieri jullie meegenomen hadden naar het cachot. Dan hadden jullie nog een geheel verzorgde vakansie gehad, incluis dagelijkse kuch en een bed. Maar nee hoor, met vallen en opstaan verder. Hoe lang gaat deze nachtmerrie eigenlijk nog duren??? Want ik trek dat niet zo lang hoor..!

  4. Mooi verhaal en leuk om weer iets te horen van de bikkels veel plezier nog en kijk uit en hou de bike op de grindpaden

    Groetjes Peter Heerlien

  5. Wat een avonturen beleven jullie weer zeg en weer heel leuk verwoordt Wilco.
    Mooie foto’s erbij en mijn dag kan niet meer stuk na dit verslag van jullie avontuur.
    Nog veel veilige km.

  6. Heey Mannen,
    Geweldig weer wat jullue meemaken.
    Eef doe je een beetje voorzichtig .
    Veel veilige km nog samen

  7. Weer een mooi verhaal Wilco en mooie avonturen beleefd. Weer genoten, veilige trip.

  8. Ook ik geniet weer volop van jullie avonturen, heerlijk, ik wens jullie nog veel veilige kilometers

Gesloten voor reacties