1.464 km : Lviv Met de teletijdmachine naar het bevrijdde Oosten

blader omlaag

Zakopane eat your heart out!

De ontsnapping uit Zakopane heeft ons een extra dag opgeleverd. Dat vraagt om een nieuw plan! We besluiten om het kompas verder op het Oosten te richten. Lviv schijnt de culturele hotspot van Ukraine te zijn. Zeg nou zelf; je moet toch ergens na de kapper gaan.

Na een korte nacht in een origineel hotel dat als een soort vesting op de berg staat vertrekken we extra vroeg maar wel in de regen. Met goeie motorkleding is dat geen enkel probleem maar verse regen levert soms een glad wegdek op. Het kost altijd wat gewenning om weer van je bochten te kunnen smullen. Zo ook vandaag als we een tikkeltje neerslachtig de laatste Poolse kilometers onder onze banden door laten glijden.


 
Aan de rand van Europa is weer een echte ouderwetse grens. Compleet met stevige slagbomen en norse douaniers. Aan de Poolse kant was de keurig geuniformeerde dame nog best hoffelijk. Ze vroeg kalm en bedaard om mijn paspoort en kenteken van de motor. Luttele minuten later wees ze ons tevreden naar het volgende loket van haar Ukrainse collega’s. Daar stapte een breedgeschouderde pet resoluut voor mijn motor. “Documenti” klonk het bits maar voor mij oh zo herkenbaar. Ook het volgende “passport motorbike” was een feest van herkenning. “Covid documenti” was nieuw. Hij nam geen genoegen met mijn gele boekje of de formulieren van de GGD en gromde daarna “QR code”. Ik flitse mijn telefoon tevoorschijn, koos voor Internationaal en ploep daar stond ie. Hij griste mijn telefoon uit mijn handen en torste alles als een oorlogsbuit mee naar zijn kantoor. Even later kwam er een zwijgzame dame met een zaklamp controleren of mijn framenummer wel klopte.

In de tussentijd was Evert, die dol is op beambtes, klaar met zijn date met de eerste dame. Heel even dacht hij dat alles daarmee gedaan was. Hij werd vanachter het loket door de zaklampdame aangesproken om dezelfde documenten te verstrekken. Paspoort… ok, kenteken… check, QR code… euhh… geen internet! Heel even probeerde hij in het Engels uit te leggen wat er aan de hand was maar uit de antwoorden in het onvervalst Ukrains bleek dat zijn woorden weinig indruk maakten. Wat hij ook deed met zijn telefoon Vodafone had besloten om hem hier geen internet te gunnen. Intussen werd zijn kwelgeest achter het loket wat ongeduldig. Evert “genoot” zichtbaar van dit alles. Gelukkig had ik een zeldzame heldere ingeving. Door mijn telefoon als hotspot in te stellen kon hij op zijn toestel via wifi zijn QR code ophalen. Dankjewel KPN. Iedereen was weer in zijn nopjes. Evert gaf een stevige draai aan het gas. Door alle commotie had hij niet gemerkt dat er nog een loket was waar hij zijn zojuist goed opgeborgen paperassen wederom moest tonen.

Het werd mijn kalme vriend bijna teveel


 
Deze grens werkte voor mij als een teletijdmachine. In gedachten was ik weer terug in 2016 op wereldreis. Ook de omgeving en de militaire checkpoint versterkten mijn trip down memory lane. De regen deerde me nu helemaal niet meer.

Het wegdeksel degradeert met de kilometer. De kraters worden al maar groter tot er helemaal geen wegdeksel meer is. Onze oostelijke queeste gaat verder over zand en stenen. Best wel bijzonder. Geen geld voor een fatsoenlijke weg maar wel kerken en gebedshuisjes met gouden daken. Zelfs in dit grauwe weer glimmen ze je potsierlijk tegemoet. Ook de paarden, koeien en kippen die los langs- en over de weg lopen maken het duidelijk; we zijn in een andere wereld beland.


 
Naast de ingang van een sjofel tankstation tref ik collega motorrijder Micha in zijn onderbroek. Terug op weg van Roemenie naar zijn thuishaven Lviv. Nu hij zo vlak bij huis is vervangt hij zijn doorweekte leer door een droge spijkerbroek. Ik hoop dat hij het gaat redden zonder opnieuw te verzuipen.

Het centrum van Lviv heeft voor ons een nieuwe uitdaging in petto. Overal Kasseien en kriskras lopende tramrails. Met een toefje hemelwater het beste recept voor een stevige schuiver. Als koorddansers manouvreren wij zonder te remmen tussen de zoemende auto’s door. Ik kan mijn bilspieren pas weer ontspannen op de oprijlaan van het sjieke hotel dat we de komende 2 nachten thuis gaan noemen.


 
Vanuit de buitenbar prikken de afkeurende blikken van Ukrains upper class in onze rug. Toegegeven; door alle regen en blubber hebben wij er wel eens appetijtelijker uitgezien. Dat zegt wat over de jonge piccolo die ons voor de deur ontvangt. Hij kijkt naar onze met modder gedecoreerde tassen, daarna naar zijn smet- en kreukvrije witte overhemd en vraagt dan toch gewoon of hij kan helpen dragen. Laat maar zitten jochie. Regel jij een karretje dan zetten we die tassen er zelf wel op. Zijn gezicht klaart op en hij snelt sneller dan zijn o-benen hem kunnen dragen naar binnen om die kar te scoren. Die fooi heeft ie verdiend!

Na een verkwikkende douche verkennen we Lviv te voet. Het is een klassieke maar tegelijk ook hippe stad. Wat ons beiden opvalt is dat de sfeer hier zo relaxed is. We boffen omdat morgen de zwaar bevochten onafhankelijkheid van Rusland wordt gevierd. Overal spelen er muzikanten op straat en veel mensen gaan gekleed in witte of zwarte traditionele kleding. Vetaranen flaneren door de stad met een borst vol lintjes. Trots zwaait men met de nationale kleuren blauw en geel. We genieten met volle teugen.


 

De vriendelijkheid die wij alom ervaren leeft weer eens op gespannen voet met de verwachtingen en angsten van thuisblijvers die verre- en onbekende oorden als gevaarlijk zien. Ik heb me in Ukraine geen moment onveilig of ongewenst gevoeld.

Het antwoord ‘Hollandia’ op de vraag waar wij vandaan komen wordt steevast met een brede lach en opgeheven duimen ontvangen.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet

3 Reacties

  1. Wederom een genot om al jullie avonturen mee te beleven.

  2. Ook dit verhaal weer met een big smile on my face gelezen.
    Wat zien jullie toch veel,
    ook ontmoeten jullie toffe, oke ook wat minder toffe (aan de grens bv) mensen.
    Geweldig om telkens te ervaren hoe het er in andere landen aan toe gaat, hoe er gereageerd wordt als je zegt dat je uit Nederland komt.
    Op naar morgen en een nieuw avontuur, ben benieuwd wat jullie dan weer meemaken.

Gesloten voor reacties