In Hostal De La Trucha dient de morgenstond zich natuurlijk weer veel te vroeg aan.

De luiken gaan open, mijn mond beweegt maar de rest van het lichaam vertoeft nog in dromenland. Een strakke douche en een rijk gevulde ontbijttafel doen gelukkig wonderen. We verlaten kort de Silent Route en bulderen uitgelaten de berg op om de asfaltserpentines van Pitarque te checken. Alwaar de weg wordt geflankeerd door het gifgroene water van een bergstroom met grote toekomstplannen. De pure schoonheid van de natuur matcht hier moeiteloos met de kwaliteit van het wegdeksel.

Ik krijg vandaag een waarschuwing die ik mijzelf ter harte neem. Teveel aandacht voor mijn nieuwe Truus op het verkeerde moment wordt mij bijna noodlottig. Bij een onopgemerkte kromming in de weg dreigen mijn bandjes meedogenloos van de weg af te raken. Ik moet alle zeilen bijzetten om mens en machine op het niet zo rechte pad te houden. Vanaf nu tel ik voor twee.

 
De weergoden strooien ons ook vandaag geen zand maar venijnige spetters in de ogen. Ze lijken het telkens te voelen als Reggie zijn felrood gekleurde regenjack net heeft opgeborgen. Maar zelfs de sneeuw langs de hoge passages kan ons enthousiasme niet blussen. Het vuur van onze passie voelt zich gesteund door de handvatverwarming. Bring it on!

Vandaag proberen we in de ban te komen van de romantiek. Juan Diego en zijn Isabel uit Teruel worden gezien als de Spaanse Romeo en Julia. Volgens de overlevering is Diego tot het uiterste gegaan voor toestemming om zijn jeugdliefde te mogen huwen. Al zijn moeite ten spijt mocht het hun niet baten. Met de dood als ambtenaar gunt het volk ze de onafscheidelijkheid die ze zo hadden gewenst. Vanuit hun sarcofagen in het Mausoleum van de Amantes gaan zij hand-in-hand hun toekomst tegemoet.

Na een intense zoektocht door de krappe en vaak afgesloten steegjes van Teruel meldt ik mij negenentwintig minuten voor sluitingstijd bij de heks achter de kassa van het mausoleum. Ik wil ze zien. Ik wil deze blog sieren met romantiek en jullie met een persoonlijke plaat overtuigen van dit drama. No, cerrado! klinkt het bits en met een achteloos gebaar wijst de feeks me op de kleine lettertjes onder de openingstijden. Zelfs als je helemaal uit Nederland komt om alleen een foto te maken moet je er dus tenminste 30 minuten voor sluitingstijd staan. Anders komt hun siesta in gevaar! Reggie gooit al zijn charmes en taalvaardigheden in de strijd om haar versteende hart te doen smelten maar keert onverrichterzake retour. Later vertrouwt hij me toe dat haar bezem in de hoek stond. Omdat Diego en Isabel meer aandacht verdienen dan hun gevangenisbewaarder ze gunt heb ik voor jou een foto van het internet geleend.

Na een nat offroad avontuur door een prachtig bos waarin vervaarlijke rotsen als kandijsuiker over een pannekoek zijn verstrooid nemen we op een terras de tijd om een passend onderkomen voor de naderende nacht te vinden. We scoren La Casita de el Cuervo ergens in the middle of nowhere die er op Booking.com best goed uitziet. Als ik de route uitzet waarschuwt Truus me al dat dit adres een tikkeltje moeilijk te bereiken is. Als echte bikkels manouvreren wij onze tweewielers door de smalle steegjes steil omhoog over de groen met mos bezaaide stenen tot aan de voordeur die op de bevestiging stond. Het is hier wel erg stil… zelfs de deurbel brengt daar geen verandering in.

Een telefoontje later geeft de oude baas van het spul aan dat het adres eigenlijk niet klopt. De afdaling wordt behoedzaam ingezet en even later parkeren wij onze dampende machines naast een ietwat hoger gelegen pand waar de deur wel openzwaait. Prima, slapen kunnen we, nu nog bikken. De spraakzame schoonmaakster annex sleutelbewaarder wijst ons op de plaatselijke dorpskroeg waar wij ook culinair aan onze trekken kunnen komen. Wat later zitten wij ver van de moderne wereld tussen de locals van de toch wat groot uitgevallen tapa’s te genieten als Angelo ons hoort praten. Vijfentwintig jaar geleden heeft hij het vertrouwde Nederland verlaten om in Spanje zijn agrarische adviezen aan de man te brengen. Hij begrijpt er helemaal niets van dat wij juist hier zijn neergestreken. Wat volgt is een gezellig gesprek waarin we ook weer wat leren over het leven in Spanje.

Onder een dreigend wolkendek bewegen wij ons de volgende morgen richting kust. In Valencia kloppen wij tevergeefs aan bij BMW om de machine van Reggie weer te leren knipogen. Geen koffie, wel behulpzaamheid maar ook een leeg vak in het magazijn waar de knipperbol zou moeten liggen. En morgen is het feest in Spanje dus nu bestellen heeft voor ons geen zin. We gaan voor een herkansing bij andere BMW mijnheren over een paar dagen in Granada.

De teleurstelling wint het bij Reggie niet van het vooruitzicht naar een originele Paella Valenciana. Tot de nok toe gevuld met kip en flappies. We vinden een authentiek restaurantje in het prachtige centrum van Valencia. Struinend door deze machtige stad zijn we die knipperbol al lang weer vergeten. Morgen komt er weer zo’n prachtige dag en het zuiden lokt ons met betere temperaturen.

Laten we hopen dat er daar minder nare heksen zijn.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet