Heel soms herken ik die zeldzame flonkering in iemands ogen…

Sommigen vinden het spannend en stoer. Iedereen kijkt er op zijn minst van op maar verreweg de meesten griezelen in stilte bij de kennismaking met het voor mij zo dierbare plan. Men gruwelt van de afstand, verafschuwt de lange afwezigheid en bevreest mechanisch onheil. Wat mij echter het meest verbaast is die diepgewortelde angst voor het onbekende.

Is het dan niet gevaarlijk in DIE landen?

Ik weet nog als de dag van gisteren waar het eerste vonkje oversprong. We schrijven 2005. Ik kwam aanrijden met mijn oermaatje Durk op mijn veels te groter dan grote matchrome BMW bij het eenjaarshotel van ‘der Hollander’ in Alf. Eerder aangekomen motormannen bewonderden mijn fiere fiets en vertrouwden me sluiks toe dat ze twee „van die dingen” dwars doormidden hadden zien breken. Breed uitgemeten in een BBC documentaire van twee acteurs op wereldreis.

 
Eenmaal thuis was die dvd vlotter dan vlot besteld en kon het grote genieten beginnen. In 10 weergaloze afleveringen van „The Long Way Round” boenderden Ewan mcGregor en Charley Boorman geheel over land van London naar New York. Ik schat dat ik tijdens het kijken vergeten ben om adem te halen…

Het was zonneklaar. Alle stukjes vielen als vanzelf op hun plek. Het ultieme middel om ons chronische verlangen naar de horizon passend te stillen. Een paar maanden later trokken we ons eerste oefenspoor over het kronkelende asfaltlint door de Dolomieten. Wat volgde was een bonte verzameling van machtige trips naar alle windstreken van Europa. Kilometers maken ter leering ende vermaack.

Uitrustingen groeiden, machines evolueerden, kennis en vaardigheden werden gretig verzameld. De blik zo ver voorwaarts dat het langzaam verdwijnende silhouet van Durk in mijn spiegel pas opviel toen het te laat was. Terwijl ik reikhalzend speurde naar de grens van mijn comfortzone ontdekte hij een sterkere passie dichter bij huis.

De weg trok mij eerst solo maar droeg spoedig nieuwe reisgenoten. Evert en Benedetto hielpen mij meegenietend verder in het zadel. De beleving van het besmettelijke leven op twee wielen werd nog completer door mooie momenten met authentieke mensen. Gewoon lekker onderweg op straat. Ik doopte ze Helden en Paradijsvogels. Hoe vreemder desto beter. Daarom richt ik mijn kompas het liefst op het onbekende.

 
Naief en onvoorzichtig? Wie zal het zeggen. Ik lees, kijk en luister vrijwel iedere dag naar mensen die hun droom op wielen al leven. Mannen en vrouwen die het zelf hebben beleeft. Hun oordeel is unaniem en glashelder. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat de mensen DAAR slechter zijn dan hier.

Daar waar de comfortzone ophoudt start namelijk de bootcamp voor je intuïtie. Ik bedien me van gezond verstand, handel naar wat ik voel en reken op het positieve in mijzelf en de mensen die ik tegenkom. Verschillen in taal, welvaart, cultuur of religie mogen mij nimmer afremmen.

The proof is in the eating of the pudding. Over 92 dagen kun jij digitaal bij me achterop!