12.218 km : Sun Kul Lake, Kyrgistan

blader omlaag

Het is een heldere wolkenloze dag. Vanuit mijn comfortabele vliegtuigstoel zie ik de landen waar ik zo van genoten heb geruisloos onder mij doorglijden. Eergisteren is de fellowship ontbonden. Eenieder gaat weldra zijn eigen weg. De mijne voerde me solo naar de Tokyo Tower. Vanaf Siberië was de finish al in zicht maar hier in de schaduw van dit markante symbool kon ik het einde van mijn avontuur pas echt voelen.

De kilometers zijn dus gedaan maar dit verhaal is pas halverwege. Daarom gaat mijn blog gewoon nog even door. Ik nodig je graag uit om virtueel achterop te blijven zitten. Net zolang tot ook hier het laatste bericht de lucht in gaat.

IMG_2436
 
Kort na Murghab was de afslag naar de Kulma pas die de vrachtwagens en het gros van het overige verkeer naar China leidt. Dat maakt het dat wij met een handjevol andere globetrotters als enigen deze wegen verslijten. Niet zo gek dus dat het onderhoud ervan wel op een heel laag pitje staat. Dat merken we ook aan de grens met Kyrgistan waar de Tadzjiekse petten verschrikt opkijken als ze bruusk van hun dromen gescheiden worden door het bulderen van onze machines. Ze leggen ons gelukkig geen strobreed in de weg. Het droge stempelkussen doet dorstig zijn werk en onze banden rollen het zoveelste niemandsland in. Twintig kilometer klei deze keer. En we mogen in onze handjes knijpen dat het niet geregend heeft. Plots worden we besprongen door militairen. Zware jongens met strakke uniformen en serieuze proppenschieters. Ze kijken ons aan alsof we een gevreesde vijand zijn. Geen zorg want hier zijn we inmiddels goed in. Helm af, brede lach en het verhaal van onze reis vertellen. Met een foto van onze route als bewijs. Meestal goed voor de oh’s en aa’s waardoor we weer als vermeende helden verder kunnen.

Na de slagboom vinden we Sari Tash voor een nachtrust met hindernissen in een groezelig hotel. Om te pissen moet je een steeplechase door de stikdonkere tuin doen. Uit protest water ik halverwege. Dat zal die grijnzende ouwe baas leren! Een douche had hij me beloofd. Met ‘two minutes’ dacht ik dat hij de wachttijd bedoelde. Een kleine ton met warm water boven je hoofd. In twee tellen liep hij via de douchekop leeg. Sta je daar met het sop nog in de verbaasde ogen.


 
Na de ontberingen van de laatste weken is het heerlijk toeven in een ‘grote’ stad. Osh zal niet snel voorkomen in een sprookje maar is voor ons een welkome afwisseling. Dat geldt ook voor het Ecohouse guesthouse. Onder de heerlijke douche spoel ik de fikse frustratie van me af. De uitlaatgassen hebben een weg door mijn tas gebaand. Op ramkoers met mijn verwarmde vest. Ik zal het verder zonder moeten doen. Tegen beter weten in hoop ik dat we de echte kou nu hebben gehad.

In Osh kunnen we sleutelen. Bij de mannen van MuzToo waar iedere reiziger het hier over heeft. Patrik ontvangt ons met alle egards en maakt ons wegwijs op zijn domein. Een bonte verzameling van motoren; oud en nieuw. Wachtend op een nieuwe baas of gewoon geparkeerd om de reis later voort te zetten. Het voelt goed en we kunnen lekker aan de slag. Als we het zonder de handjes van Russische Nicolai kunnen doen mogen we belangeloos alle gereedschappen en apparaten gebruiken. Als we er iets voor over hebben is dat aan ons. We sleutelen er lustig op los en ik drop als dank een mooie fooi. In de oude puch tank die daarvoor speciaal is opgehangen.


 
De Garmin dame protesteerde na Jalal-a-bad over de door ons voorgenomen route. Op Google maps was er toch echt een weg over de Kok-Art Ashusuu. Onze stoute schoenen brachten ons van de regen in de drup. Zand werd blubber en regen weldra sneeuw. Op een onbewaakt moment zwiepte mijn achterband naar rechts en de rest naar links. Gelukkig brak de koffer mijn val. Het is iedere keer verbazingwekkend hoe in de meest afgelegen gebieden binnen een oogwenk toeschouwers toestromen. Broederlijk samen met de regen waar zij voor schuilen en ik de herstelwerkzaamheden in moet doen. Modderen in de sneeuw; Millie doet niets liever…


 
In Kazarman scoren we weer een homestay. Niets bijzonders maar toch speciaal. Omdat hier onze eerste en bijna enige diefstal plaatsheeft. In het holst van de nacht plukt een onverlaat mijn reserveband van het dak van Brutus. Teleurgesteld in de voor hem onbruikbare maat kaapt hij alleen de binnenband. We vinden het reserverubber terug in een greppel. Jammer maar no problem. Het was alleen zo’n mooi verhaal geweest als er helemaal niets was ontvreemd. Om de mond te snoeren van alle onheilpredikers en onverlaten die vanuit hun veilige- maar vooral ook luie stoel hun ongenoegen over onze mooie wereld uiten.

Lake Son-Kul is er een voorbeeld van. Mens en natuur zijn weer oogverblindend. We gunnen de plaatselijke jeugd een momentje op onze motor. Onbetaalbaar die gezichten. Heerlijk om te genieten van andermans plezier. En hier is daar maar zo weinig voor nodig.


 
Met handen en voeten en een beperkt arsenaal Russische woorden kunnen we zolangzamerhand prima voorzien in onze eerste levensbehoeftes. Logies, eten of soms vragen naar de juiste weg. Maar wat zou ik graag echt met ze praten. Leren hoe ze leven, horen wat belangrijk voor ze is. Sinds Azerbeidjan is de taalbarriere te hoog voor een echte conversatie. Een nadeel dat me zwaarder valt dan verwacht.

Door de deur van onze yurt zien we zon en maan stuivertje wisselen. We snellen met Brutus de heuvel op. Om daar met volle teugen te genieten van de zinkende zon.

DSCF1899

Als een visueel anker voor mijn herinnering aan dit door ons onderschatte land en zijn bewoners.

12 Reacties

  1. Blijf je blog volgen.
    Anders val ik in een groot ” zwart ” gat.

  2. Je verhaal is pas halverwege(?), ik zal het met veel genoegen blijven volgen!

  3. Wat heb ik genoten en zal het nog doen van jouw verhalen, HEERLIJK!

  4. Ondanks dat je je verhaal nu in persoon kunt doen, blijf ik je blog volgen. De foto’s maken het extra mooi.

  5. Geniet iedere keer weer van je verhalen en prachtige foto’s. En mijn vader ook trouwens. Leuk om zo een beetje van je mooie avontuur mee te mogen beleven

  6. En bedankt weer. Ik kan geen genoeg krijgen van deze verslagen met prima tekst en geweldige foto’s. Dat er nog maar veel mag komen!

  7. fijn dat jullie weer veilig thuis zijn, genoten van je blog. Ik blijf je volgen!!!

  8. Ik ben zo blij dat je blog nog niet voorbij is….!!!
    Ik geniet volop van je verhalen die je op zo’n mooie wijze weet te verwoorden. En natuurlijk ook van de foto’s erbij.
    Ik blijf je dus volgen!

  9. Die blik van dat jochie met dat zwarte mutsje, echt prachtig! Sws weer indrukwekkende beelden!

  10. Weer mooi geschreven verhaal, Fijn dat we het nog niet hoeven te missen. Kunnen wij ook nog even nagenieten en meebeleven

  11. We vonden het al zo jammer dat we niet meer mee konden genieten en nu gaat je blog nog door, geweldig!!,
    Zo mooi geschreven en de foto’ s erbij, alsof we even een kijkje hebben genomen over jullie schouder.
    We zijn benieuwd wat er met de motoren en Brutus is gebeurd, zijn ze per vliegtuig mee terug?
    Genieten doen we elke keer weer, fijn dat jullie in elk geval zonder ongelukken aangekomen zijn, nu weer thuis in de dagelijkse realiteit terug kijkend op een schat aan indrukken.
    Bedankt voor zover dat we achterop mee mochten rijden.

Gesloten voor reacties