22.435 : Vladivostok, Rusland

blader omlaag

De weergoden lijken Borzya te willen wegspoelen.

De straten kolken als rivieren. Drivers worden drijvers. Iedereen met een beetje verstand blijft lekker binnen. Terug in de warme bedstee. Wij niet. Welnee… wij gaan doodleuk op zoek naar een flappentap. Als een alleraardigste rus niet voor ons uit was gevaren waren we waarschijnlijk jammerlijk met man en motor vergaan.

Even buiten de stad moeten we rechtsaf. Het stuur van Millie weigert. Wil alleen rechtdoor. Daar waar het glimmende asfalt blinkt. Ik kan het me voorstellen. Zelfs de eerste 90 Russische kilometers voerden hem offroad in het beloofde asfaltland. Genoeg is genoeg. We besluiten om te scheiden van de Brutusboys en 350 kilometers geheel verhard om te rijden via Tsjita. Niet lang daarna breekt de zon door het wolkendek en klaart zijn gezicht op. Zijn helletocht is ten einde. Tijd voor een bakkie!


Voor ons ligt heel veel Siberie. De afstand van Tsjita naar Vladivostok is meer dan van Utrecht naar Gibraltar. Één land, één weg, bomen, bomen en verder helemaal niets. Vooraf kon ik mij nauwelijks een voorstelling van dergelijke afstanden maken. Nu ervaar ik wat het is. Doodsaai en bevrijdend tegelijk. Stress en haast zijn woorden die hier met al die kilometers gewoon geen verschil maken.

Je geeft je gewonnen. Alles gaat op oneindig. Punt.

Tankstations met kleine wegrestaurants liggen honderden kilometers uit elkaar. Ze worden gerund als onneembare vestingen. Vooraf roebels door een luikje schuiven naar een onzichtbare bediende achter spiegelglas. Tikkeltje ongemakkelijk maar best begrijpelijk. Bij onheil is drie dagen wachten op gebelde politie natuurlijk veel te lang. Eenmaal klaar met tanken wandel je terug naar het anonieme doorgeefluik en komen er meestal wat van die roebels retour.

Mogocha is een van de weinige bewoonde plaatsen in deze groene oceaan. De Iron Angels noemen het thuis. Een motorclub waar ik tijdens mijn voorbereiding al veel over gehoord en gelezen heb. Na het vinden van een geschikt nachtverblijf schuim ik solo de straten af om ze te vinden. En dat valt zowaar niet mee. Waarschijnlijk gaan ze hier schuil onder een Russische naam want niemand begrijpt ook maar iets van wat of wie ik zeg te zoeken. Ik sta op het punt om de handdoek in de ring te gooien als er opeens een markante buitenlandse Africa Twin voorbijstuift. Sloveense Marco Studen blijkt op zoek naar dezelfde club. Een bijzonder schrandere gast. Heeft in korte tijd Russisch geleerd. En dat helpt!


 
De deuren van de motorclub zwaaien weldra voor ons open en ontsluiten vooral wodkadamp. Men vierde al 48 uur een bruiloft. Als internationale motorvrienden waren we er niet minder welkom. Met in beide knuisten een wodka is het overigens lastig handenschudden. Bikerboss Alexander gaat met ons op de gevoelige plaat en drukt me gewichtig een gastenboek in de hand. Of ik daar ook wat in achter wil laten. Twee pagina’s terug zie ik een inscriptie van Spaanse Hugo die we een eeuwigheid geleden in Kazachstan troffen. Leuk! De kersverse bruid vraagt mij via Marco hoe wij in het westen tegen Russen aankijken. Vol schaamte kies ik ervoor om eerlijk te zijn. Wederom een jammerlijk contrast met de werkelijkheid. Ze snappen het. Politiek en media verkleuren andersom ook de werkelijkheid van wie wij zijn.

But not us bikers, meent Alexander, we are friends!

Marco besluit bij ons te logeren. Wij hebben immers een loos bed in onze kamer. Hij is in zijn eentje bezig met een wereldreis die nog minstens een jaar gaat duren. “The unbearable lightness of being” staat er met een stift op zijn koffer gekrast. Extreem licht bepakt reist hij met de meeste bagage in zijn hoofd. We treffen elkaar de komende dagen nog vaak.

De serveerster verschijnt met een blad vol heerlijke blini’s. En dat terwijl we alleen koffie hadden besteld. Sorry, we did not order this… Ze glimlacht ietwat ongemakkelijk en kijkt vragend om zich heen. Gelukkig spreekt een van haar andere gasten Engels; “The man who just left the building ordered this for you”. Pozhalsta! Het is niet de eerste maar zeker ook niet de laatste keer dat we onder de indruk zijn van een sterk staaltje gastvrijheid voor reizigers. Ik moet een sprintje naar de parkeerplaats trekken om hem hartelijk te kunnen bedanken.


 
Omdat er maar 1 weg is kom je vaak dezelfde mensen tegen. Marco heeft een reismaatje gevonden met vergelijkbare cylinderinhoud. Een symphatieke kerel die na wat liefdesperikelen zijn hele bezit in een paar oude tassen heeft gepropt en is weggereden. De nachten brengt hij nu door in een hangmat tussen de bomen. Hij liever dan ik want Milko had gisteren immers een heuse wolf in de bossen gespot. Wat dacht je van twee dames op een motor die even vanuit Vladivostok gingen zwemmen in Lake Baikal? Tja… na 4.000 km is je bikini in elk geval droog!

Bijzondere bikkels die russen!

In het grensstadje Blagovesjtsjensk kunnen de bandjes weer even afkoelen. We scoren een heerlijke lunch in het Japanse restaurant van de lieftallige Yuliya Vertinskaya. Een trotse dochter van een Japanse vader en Russische moeder. Alleen die harde kooltjes smaken wat raar. Blijken achteraf kippenharten te zijn. Honderden kilometers verderop komen we haar weer tegen. Zomaar in een wegrestaurant. Glitch in the matrix?


 
Bij ons vertrek worden we als popsterren uitgezwaaid door een grote groep Chinezen. Ze durfden het bijna niet te vragen… Voordat ik kon knipperen met mijn ogen had ze mijn grote helm op haar kleine koppie en zwommen haar handjes in mijn grote handschoenen. En daarmee was niet het laatste schaap over de dam. Blijft vermakelijk!


 
Onderweg beleven we verder betrekkelijk weinig. De stilte van de enorme hoeveelheid kilometers overheerst. Onderlinge spanningen krijgen onbedoeld wat meer de ruimte. Nieuw- en oudzeer dringt zich op. Gelukkig zijn we alle vier pienter genoeg om het niet echt te laten escaleren.

In Khabarovsk wisselen we de terreinbanden weer om voor de gebruikte maar niet hopeloze wegexemplaren. Heb je die noppen gezien? Nooit gedacht dat die zo grillig kunnen slijten. Met ontzag neem ik dankbaar afscheid. Wat hebben die bandjes me veel plezier gebracht. Dankbaar ook voor de moeite die Allert en Ronald zich hebben getroost om onze wegbanden op Brutus mee te zeulen. Iedere keer als de tent omhoog ging moesten die banden er weer af en op. Kortom top!


 
Aan het einde van dat schier onuitputtelijke asfaltlint is daar dan toch opeens Vladivostok. Helemaal niet de roetzwarte industriestad die ik me had voorgesteld. Eerder een gezellige metropool. Na veel digitaal touwtrekken met de dames van de rederij is alles uiteindelijk op zijn pootjes geland en verschepen we aanstonds naar het land van de rijzende zon. Yuri, onze plaatselijke fixer blijkt een gouden vent. Hij brengt ons bij een wasserette om de motoren aan de Japanse invoereisen te laten voldoen en na de afdracht van de machines naar een uitzichtpunt voor de mooie plaatjes. We scoren kaas, worst en kaviaar en genieten van het moment. Vandaag smullen we nog een laatste keer van mother Russia. Morgen varen we naar het laatste hoofdstuk.

Over onzichtbare grenzen glijden we naar ons finaleland

7 Reacties

  1. Oogjes open, Tablet open, mail openen en lezen wat voor avonturen er nu weer beleefd zijn. Heerlijk om al lezend wakker te worden. TOP !!!!!

  2. weer een prachtige bijdrage aan deze mooie dag: drivers worden drijvers! Die banden zien er weird uit: wat een niet te snappen slijtagepatroon. Hoe lang hebben ze hun rondjes gedraaid?

    • We hebben ze er in Baku, Azerbaidjan omheen gelegd en er de Stans, Mongolie en het grootste deel van onze Russische route mee gereden. TopRubber!

  3. Heerlijk verhaal. Ben beetje jaloers. Veilige reis verder gewenst.

  4. Als ik er zelf niet bij was geweest zou ik het nauwelijks geloven….

  5. Hoi Wilco,

    Mooie “ontberings” verhalen om te lezen na een luxe cruise in Alaska.

    Groet en tot ziens.

Gesloten voor reacties