10.947 km : Khorog, Tadjikistan

blader omlaag

Mother Russia is ons tot nu toe welgezind. Na Mongolië is het vooral voor mijn maatje een waar genot om ‘gewoon’ glad asfalt onder zijn bandjes te voelen. De mensen die we hier ontmoeten zijn net weer een tikkeltje aardiger en geïnteresseerd. Zo waren we vanmorgen op zoek naar een geldautomaat voor de broodnodige roebels. De regen kwam met bakken uit de hemel en transformeerde de zandwegen in kolkende modderrivieren. Fijn als een auto je in volle gang passeert. Ik spreek een willekeurige rus aan en probeer hem met een passend pantomime spel duidelijk te maken dat we een geldautomaat zoeken. No problem. De beste man twijfelt geen milliseconde. Stapt in zijn krakkemik en vaart voor ons uit naar het plaatselijke station. Daar toont hij ons triomfantelijk de zo fel begeerde geldmachine. Zonder hem hadden we extra zwemdiploma’s moeten halen. Spaziba!

Onze dagen zitten zo bomvol belevenissen dat het al jaren geleden lijkt dat we de grens van Tadjikistan passeerden. Een grens die Allert niet zo licht zal vergeten. Voordat de Uzbeekse petten hun slagboom openden was er een wel heel bijzondere inspectie. Ongetwijfeld op zoek naar staatsgeheime foto- en filmbeelden werden onze telefoons ter plekke ingevorderd. De dame in het licht erotische filmpje van Allert zal waarschijnlijk op een belangrijke Uzbeka hebben geleken. Of op de vrouw van de pettenbaas. Of juist niet… schande! Ongehoord! Allert werd terstond vastgezet opdat het voltallige pettenkorps voldoende gelegenheid kreeg om het ‘diep kwetsende’ beeldmateriaal hoogstpersoonlijk grondig te inspecteren. Met dat soort schokkende zaken mag je immers niet lichtzinnig omspringen. Drie uur en een boete later kreeg hij de twijfelachtige eer om het land alsnog te mogen verlaten. Zonder filmpje uiteraard. Dat werd standrechtelijk verwijderd. Of was het nou gekopieerd?

DSCF1605
 
Door alle vertraging rijden we een schemerend Dushanbe binnen. Omdat Milko en Ronald het stuwende stoelgang stokje van mij hebben overgenomen besluiten we in deze prettig aanvoelende stadsdrukte een rustdag in te lassen. Op zoek naar een bakkie koffie stuiten we ’s morgens op een tweekoppig gebouw dat hoog boven de stad uittorend. Volgens een van de portieren is er zoiets als een dakrestaurant. Een telefoontje later gaat de liftdeur spontaan open en worden we ontvangen door een lieftallige jongedame die net onder de de douche vandaan komt. Na een lichte paniek wordt het (nog) aanwezige personeel gewekt en wordt er een tafel naar buiten gesjouwd. Een persoonlijk dakterras hoog boven de stad. Smullen van een prima bakkie en ditto uitzicht. Of we vanavond nog een keer terugkomen? Tuurlijk. Pas als dan de danseressen verschijnen en ons betoveren met hun sierlijke dans en wulpse bewegingen valt het kwartje. Geen restaurant maar een nachtclub. Tja, je moet er wat voor doen om tijdens de Ramadan volk in je tent te krijgen.


 
De Pamir Highway staat te boek als een uitdagende route. We hadden alleen nooit verwacht dat het meteen de allereerste dag al prijs zou zijn. Kort na Dushanbe degradeert het wegdeksel van asfalt naar grevel, vervolgens naar zand en tenslotte naar modder. Overal zitten mensen vast. Of je nu moslim, christen of verstokt heiden bent; vast is vast. En daarom worden hier de mouwen gewoon flink voor elkaar opgestroopt. Verfrissend!


 
Door het extreem slechte weer van de afgelopen periode is een brug en een deel van de weg door een modderrivier meegevoerd. Het is erop of eronder. Doorgaan of meer dan honderd zware kilometers terug naar Dushanbe. Brutus redt het op eigen kracht maar de motoren vergen enige teaminspanning. Dat om te voorkomen dat de stroming de machine met motormuis en al omduwt. Onder de waterlijn liggen spekgladde keien die het op argeloze motormannen gemunt hebben. Na het water komt blubber. Zware blubber. Met onze Ushguli ervaring op zak lusten we die inmiddels rauw. Veilig aan de overkant mondt alle spanning uit in euforie. Als een explosie van stem, lichaam en geest. En dan voel je even aan alles dat je leeft.


De meeste obstakels worden succesvol bedwongen en als we vergezeld door de schemering met de weg omhoog kronkelen belonen de Pamirs ons voorzichtig voor het eerst met hun charme. Jammer dat het zaak is om zo snel mogelijk af te dalen. Als het even kan voordat het stikkedonker is.

De tweede dag die we vertoeven in dit waanzinnige gebied is qua wegdeksel heel anders maar helaas niet veel comfortabeler. Op alle wielen wordt weer een fikse strijd geleverd. Gelukkig ontmoeten we fantastische mensen die het leed verzachten. Zo stuiten we op de Tadzjiekse Blues Brothers, is er die slimme jongeling die zijn engels op ons wil oefenen en tanken we uit een ton. Overal waar we stoppen staan we weer volop in de belangstelling. Het blijft een beetje wennen aan onze nieuwe rol.


 
Meer dan een tikkeltje moe maar volledig voldaan strekken we in Khorog de beentjes in de slaapzak. Morgen moet er goed gepraat worden. Over de voorgenomen route. Misschien scheiden onze wegen zich tijdelijk van die van de Brutusboys.

Onze batterijen worden klaarblijkelijk fors zwaarder belast.

DSCF1622
 
Volg de MidlifeCRUISER ook tussen de verhalen door
 

17 Reacties

  1. Na zo’n geslaagde rivier oversteek ben je toch weer trots op jezelf dat het weer gelukt is! Hou je haaks en veel plezier het laatste stuk.

  2. Wat een film! Alleen al het er naar kijken is adembenemend! Geweldig! Dank voor het delen en veel succes met het vervolg.

  3. Gaaf filmpje, het is nu nog maar een klein stukje, hou vol.

    Succes mannen!

  4. Wat een prachtige belevenissen en opnieuw mooi weergegeven. Tja, gelukkig duurt de tocht nog even. Want in de “gewone” wereld zal het straks weer even wennen worden vrees ik.
    Succes met het vervolg van de reis.

  5. Fantastisch, geniet nog van al deze unieke ervaringen en wij van de verhalen en prachtige foto’s !

  6. Hi Wilco,
    Nice Video we enjoyed it!
    We met you in Sharyn Canyon!l!
    Ruth and Jürgen

  7. Het zijn meestal de meest ongemakkelijke momenten die de mooiste en onvergetelijke verhalen opleveren. Op het moment dat je daar staat denk je daar vaak anders over, maar later zeg je dat je het nooit had willen missen. Ga zo door met het verzamelen en vooral het delen van jullie belevenissen. Op deze wijze bevalt me prima!

  8. Ik “voel” bijna de ontlading die je bedoelde na het nemen van het modderbad. Zie je al helemaal voor me met armen en benen zwiepend en wapperend naast je motor van de spanning. Kan niet wachten op alle foto’s en verhalen. xx

  9. Mannen, wat een avonturen! Ik zou deze hele serie doorzetten naar een reismagazine, krant of ander tijdschrift. Wat een lees- en kijkplezier.
    Succes en plezier verder!

  10. Fantastisch zo’n amfibische doorsteek. Doet m’n mariniershart goed. Nog veel plezier verder.

  11. Ha buurman, mooi verhaal weer! Wat een reis.

    Geniet nog ff van die laatste loodjes!

    Groet van Frank

  12. Mooiland, die live beelden. Ben benieuwd naar jullie boek.

  13. Het ziet er allemaal nog steeds spannend uit mannen dat riviertje had ik nog wel gered met me HD denk ik net als in Duitsland hahaha nee hoor spectakel. Nou veel plezier nog hou het veilig op naar het laatste stuk succes

  14. Een late reactie van mij, ben zelf ook in de tussentijd op een wereldreis geweest, de andere kant op en onder wat luxere reisomstandigheden. Maar toch knap dat de witte T-shirt van Milko tijdens de oversteek ook echt wit is gebleven. Toch wel een kunstig staaltje vakmanschap. Ach ja, “when the going gets tough, the tough gets going”.

  15. Hoi Wilco, was even zelf onderweg, jammer genoeg niet met de motor. Noord-Chile, Zuid-Peru (tot Cuzco) en via de jungle terug naar Bolivia en “thuis” (Sucre). Heb even de laatste episodes van jullie avontuur doorgebladerd! Man, dat kan tellen! Ik geloof dat het voor mij toch een ietsje te zwaar zou zijn geweest. Sterkte en veilig rijden en met volle teugen genieten!

Gesloten voor reacties