Ondanks de lekke voorband, onze eerste en enige, was 4 dagen Ulanbataar een welkom kadootje. Voldoende bedenktijd om geplande knopen door te hakken.

De aanvankelijk geplande veertobbe van Sachalin naar Wakkanai was al een tijdje een twijfelaar. Zou sinds dit jaar alleen geschikt zijn voor voetgangers en fietsers. Nu is er nog geen zee te hoog geweest voor onze Brutus en zijn machinisten maar daar zouden we zijn banden wel héél hard voor moeten oppompen… Reden genoeg om maar eens stevig in de mail te klimmen. Effe schuitje vanuit Vladivostok en Korea regelen. Vooralsnog zit ie tjokvol maar de rederij geeft ons nog een kleine kans.

 
Op een stevige steenworp afstand van Ulanbataar hebben de Mongolen hun grootste volksheld vereerd met een kolossaal beeld. Djengis Khan rijst ruim veertig meter uit boven de steppe waarover hij ooit met harde hand heerste. Een lift brengt je in zijn verheven schoot. Het heeft wel iets. Vast geen makkelijke jongen geweest. Ook toen al iemand om serieus tegenop te kijken. Stel dat wij nederlanders trots genoeg zouden zijn voor zo’n statement? Wie zou jij kiezen?

 
De immense ruimte om je heen doet je dromen. Milko registreerde hem wel maar rekende erop dat hij tijdig het luchtruim zou kiezen. Iets dergelijks moet die eagle ook hebben gedacht. Dat wil zeggen… totdat die brommende kameel groter werd dan zijn heldhaftigheid. Een botsing tussen beide karakters bleek onafwendbaar. Ongewild geeft Millie hem een gehelmde kopstoot.

Het prachtige beest stort temidden van een regen van veren laveloos ter aarde.

Liggend op zijn rug lijkt hij het luchtruim te verruilen voor de eeuwige jachtvelden. Millie staat versuft na te schudden met zijn hoofd. Gelukkig komen ze beiden na enige tijd bij hun positieven en gaan alle oogjes weer helemaal open. Allert trakteert onze gevleugelde vriend op een watertje en nadat we hem van de weg in het gras hebben geholpen gaat onze reis verder. Vaya con Dios!

 
Er resteren ons nog zo’n 1.000 kliks in dit kolossale land. Voor mijn maatje is de offroad beproeving allerminst ten einde. Inmiddels zijn de prachtigste vergezichten en landschappen verworden tot dagelijkse koek. Thuis besef je pas weer hoe bijzonder het is om in onze droomlanden te vertoeven. Van alle schaarsten komen we tijd het meest tekort. Als het duister vandaag op de deur klopt is er geen dak in de buurt om onder te slapen.

Kamperen op de weidse steppe; Allerts favoriet!

 
De warmte wekt me bij het krieken van de dag. Nadat alles weer gepakt en gezakt is vind ik een mooi moment om het enige boompje in de weidse omtrek van enige bemesting te voorzien. Niet wetende dat ik het laatste velletje van de laatste rol consumeer tref ik het beteuterde gezicht van Ronald op de terugweg. Ik moet hem nog eens vragen hoe hij dat uiteindelijk heeft opgelost…

Speurend naar een nieuwe slaapplaats spreken we bedronken bewoners in een klein dorpje aan. Men escorteert ons naar een onherkenbaar gemeentehuis alwaar de burgermeester een sleutel laat halen van een simpele accommodatie. Prima. Dak is dak. Vooral na het noodweer en de beroerde omstandigheden die ons vandaag weer ten dele zijn gevallen. We slurpen onze noodles weg en leggen onze volle hoofden en lege lichamen ten ruste.

Kenners en intimi weten dat ik een expert ben in het verliezen van dingen. Grote dingen, kleine dingen, zeg het maar en ik krijg het voor elkaar. Vandaag span ik de trieste troon. Kort na het wegrijden van onze harde bedden stoppen we nog even bij een klein winkeltje. Vanuit een ooghoek zie ik een mongoolse dame in gestrekte draf in mijn richting komen. Ik dacht nog… ze heeft net zo’n handig waterdicht mapje voor haar paspoort als ik. Niet dus. Ik ben haar voor eeuwig dankbaar en beloof mezelf maar weer eens om voortaan beter op te letten. Kansloos!

 
We zijn er inmiddels helemaal aan gewend. Zodra we ons rechterbeen van de motor afzwaaien komen daar meteen mongoolse benen voor in de plaats. Jong, oud, meestal schattig maar soms ook lelijk. We doen ze allemaal graag een plezier. Dat is wel het minste wat we kunnen doen.

Meestal zijn de boys ons voor maar vandaag zijn wij rapper. Tijd voor een powernap. Zodat we daarna gezamenlijk de grens met Rusland kunnen slechten. Milko legt het bewijs voor jullie vast op de gevoelige plaat. Zo’n ktm slaapt zo slecht nog niet.

Eenmaal herenigd meldt de fellowship zich bij de laatste slagboom van dit onmetelijke land. Men wil ons doen geloven dat de visa’s die we met bloed, zweet en tranen bij de mongolen in Breda hebben gescoord niet goed zijn. Die truc kennen we. Kwestie van blijven lachen en de langste adem. Als wij als één blok van geen wijken weten en zijn vrouwelijke commandant zo zoetjes aan naar huis wil keren onze kansen. De stempels dalen sjagrijnig neer en het hek van de russen gaat nog net open.

Mongolie was een belevenis maar toch een tikkeltje anders dan ik me had voorgesteld. Met 3.143 meestal zware kilometers een ferme eerste aanslag op ons gevoel voor afstanden. De mensen waren minder toegankelijk en -spiritueel dan verwacht. De taal vormde ook hier weer een enorme barriere. Vanaf Georgië heeft het Russisch de Engelse taal volledig verjaagt.

Ik neem afscheid met het gevoel dat ik dit land ooit een hernieuwde kans moet geven.