1.570 : Highland Center Hrauneyjar, IJsland

blader omlaag

Na een hartelijk afscheid van de gezellige guesthouse gasten glippen we gewillig onder de grauwe deken van mist en druilerige regen.

Vandaag is minder voor de lol, vandaag staat als verbindingsroute in dienst van het komende koningsnummer van deze trip;

de beruchte Highlands passage.

Ons onderkomen voor de volgende nacht vormt hiervoor de perfecte startpositie. Routes F821, F881 en F26 dragen ons dwars door het rauwe, ongecultiveerde hart van IJsland. Tweehonderddertig stevige offroad kilometers met diverse rivieren zonder brug. We maken ons een beetje zorgen over het vele water. Is de route niet extreem modderig en zijn de rivieren niet te hoog? Stillekes van binnen natuurlijk want daar praten we niet al te veel over… Dat past immers niet bij bikkels die voor hetere vuren hebben gestaan.


 
De start is zoals het weerbericht beloofd heeft. Regen en mist. Na luttele kilometers geeft het asfalt zich al gewonnen aan grevel, stenen en zand. Twee sporen kronkelen om de rotsen heen op weg naar het ongewisse. Het kabbelende riviertje naast ons zien we groeien tot een stevige stroomversnelling. De lege kuilen in ons spoor worden steeds verder gevuld. Het pad stijgt en verandert langzaam in een afvoergoot. Rechtsomkeert wordt niet besproken. De fantastische bandjes doen hun werk en de machines blijven rollen. We groeien in onze rol. Dan bereiken we de eerste serieuze doorwading.


 

 
Zo goed en zo kwaad als het gaat kronkelen wij mee met de berg naar boven. Het lustige groen om ons heen wordt allengs minder. In gedachten waan ik me in de Neverending Story waar het niets dreigt te winnen en de wereld bijna wegvaagt.

Ik schrik ervan als een eenzame fietser fel gekleurd opdoemt uit de dikke mist. Het blijkt een Italiaanse doorzetter die in gebrekkig engels informeert of er ook zoveel stenen zijn waar wij vandaan komen. Na vele kilometers stenen droomt hij van een ander uitzicht. Respect! Rivieren heeft ie overigens niet gezien.

Plots lijkt het water schoon op en verdwijnen die vervelende kiezelkeien die je voorwiel doen stuiteren. Aangekomen op de top zien we hoe ons spoor wordt opgeslokt door een desolate vlakte.

Met nog bijna 200km te gaan storten we ons als ballen in de mistsoep. De regen wordt gelukkig steeds minder en het reeds gevallen water heeft hierboven gewoon minder invloed. Tegen grevelpaden als deze is er maar 1 remedie; stevig het gas erop. De machine onder je waggelt en doet af en toe een zijstap maar wil uiteindelijk geholpen door de snelheid dezelfde kant uit als jij. Allengs kunnen we het ons veroorloven om de omgeving beter te bekijken. Niet dat daar veel te zien is… maar toch. Als de mist wegtrekt verandert onze trip in een maanexpeditie. Zover het oog reikt zijn alle windrichtingen een kopie van elkaar. Niets.

We zeilen door flauwe bochten en zweven over glooiende heuvels. De kilometers rijgen lange tijd aaneen tot we een hooggelegen kruispunt naderen. Het einde van de F821 is bereikt. Een eenzame wegwijzer onthult schreeuwend onze opties. Een blik over de schouder leert ons dat het reeds bedwongen pad allerminst voor mietjes is.


 
Met enige trots gaat de vinger weer naar de startknop en het stuur richting Bárðardalur. De eenvoud om ons heen stemt ons rustig. Nooit geweten dat niets zoveel indruk kan maken. We genieten met volle teugen tot de F26 aan de horizon verschijnt. De killer die stoïcijns de rest van onze dag gaat claimen.

Ver boven ons lijkt de zon de strijd van het wolkendek te winnen en tekent schaduwen op de vlakte om ons heen. Aan de rand van onze wereld maakt een gletsjer zijn entree. We maken korte stops om al dat moois op ons in te laten werken. De serene stilte van de gedoofde motoren wordt plots verstoord door een wanhopige kreet van Evert. De trillingen hebben de dop van zijn laatste whiskeyfles afgewerkt. Zijn gezicht spreekt boekdelen. Vanaf nu kan hij alleen nog snuiven aan alles wat in zijn topkoffer zat. Best lekker overigens, whiskeynootjes.


 
Opeens is daar die bocht die de weg doet eindigen in het water. We hebben het rivierengebied bereikt. Tot zover ook de betrouwbaarheid van een fietsende Italiaan. Eerst een paar kleine stroompjes daarna de stevigere exemplaren. Al doende heeft Evert vlot in het snotje hoe dit moet. Het wassende water houdt zijn hoofd koel en zijn laarzen vochtig. Met veel plezier en zonder brokken bereiken we iedere overkant.


 

 
Deze hoogvlakte lapt alle weerberichten aan zijn laars. De middag trakteert ons op een stralend blauwe lucht en waanzinnige wolkenpartijen. Het contrast van de verschillende lavavelden daaronder is adembenemend. IJsland trekt alle registers voor ons dankbare reizigers open.

We verbruiken fors meer brandstof dan verwacht. De bodem van mijn reservetank komt wederom prematuur in zicht. Omdat de machine van Evert minder verbruikt kunnen we in noodgevallen met een meegebracht slangetje benzine overhevelen naar mijn dorstige paard. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Na al onze avonturen samen heeft hij ook vandaag ondanks alle misbruik geen krimp gegeven.

Morgenochtend zal ik hem verwennen met extra lucht voor de bandjes en een vers gevette ketting.

Ook hier en vandaag wegen de laatste loodjes het zwaarst. De Garmin levert ons een laffe streek door ongewenst een hoek af te snijden. Alleen de witte paaltjes naast het zwakke spoor in de grove lavakorrels doen ons vermoeden dat dit een weg zou moeten zijn. We worstelen ons erdoor naar het lonkende asfalt dat als een rode loper naar de finish leidt.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet

3 Reacties

  1. Wat geweldig geschreven Wilco.
    Elke zin die ik lees is genieten, en aan het eind van je verhaal wil je meer.
    Dus ik kijk rijkhalzend uit naar het vervolg van jullie avontuur.
    Veel leuke avonturen en veilige km nog jongens.

  2. That looks like so much fun! Looks very cold. I like the vodka bottle I spy in the picture!! Hahaha

  3. Ik zie twee gestoorde oude mannen die hun wilde haren nog lang niet kwijt zijn. Fantastisch. Ik lees weer met veel plezier hoe jullie reis verloopt.

Gesloten voor reacties